Ως πότε θα συνεχίσουμε έτσι;
Κάτι μέσα μου ζητάει κάτι παραπάνω, ας δοκιμάσουμε.
Ναι, ναι ξέρω μιά χαρά είμαστε κι έτσι, προχωράμε ελεύθεροι έχουμε πολλές επιλογές...
Αν θα θελες όμως, που νομίζω πως το θες, θα μπορούσαμε να προχωρίσουμε μαζί...
Και μαζί, ίσως καταφέρουμε να πάμε ακόμα πιο μακρυά....
Ναι καταλαβαίνω...
Για να συμβεί αυτό θέλει τόλμη και μιά τεράστια απόσταση που θα πρέπει να διανύσουμε
ως που να πάμε από το εγώ στο εμείς..."
Παρέμειναν για ώρα βουβοί κι οι δυό τους.
Κανείς δεν τόλμησε να κάνει το βήμα...
Ξέρανε πως αν κάποιος έκανε ένα βήμα θα χανόταν στην αγγαλιά του άλλου,
μα προτίμησαν να χαθούν στις μοναξιές τους, παραλυμένοι από τον φόβο...
Χρόνια μετά, τους βρίσκουμε σε άλλους τόπους, με διαφορετική πορεία ζωής -πετυχημένους- για οποιονδήποτε ξένο παρατηρητή.
Μάταια, πολλά βράδυα, γύρευε ο ένας τον άλλο σε εκατοντάδες ξένα μάτια και σώματα...
Δεν μπορέσαν ποτέ να ξεχάσουν το συναίσθημα που είχαν νοιώσει τότε,
την αίσθηση μιας καρδιάς που λαχταρούσε να πετάξει για να ενωθεί με μιάν άλλη
κι αυτό της λογικής που τραβούσε φρένο όσο πιο δυνατά μπορούσε,
΅Η ¨ευκαιρία¨ λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν μιά όμορφη γυναίκα, που είχε μακρυά μαλλιά μπροστά, μα ήταν φαλακρή από πίσω,
Αν δεν την αρπάξεις την ώρα που την συναντάς κι είναι μπροστά σου, χάθηκε.
Πολλά βράδυα αφού ντυνόταν κι έφευγαν όλοι οι τυχαίοι εραστές,
χανόμουν μέσα στις σκέψεις μου και με τσάκιζε η μοναξιά...
Τα ποτά και οι ουσίες δεν λειτουργούσαν πια εδώ και καιρό...
Αυτά τα βράδυα, μισούσα τον μύθο, μισούσα κι αυτόν αλλά πάνω απ΄ολα εμένα που δεν τόλμησα...¨
@Georgios Papadakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου