Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
όταν μου είναι αδύνατο να βρώ έναν καλύτερο τρόπο να πω, πως το 2012
48 άνθρωποι σκοτώθηκαν από όπλα
και 120 γυναίκες σκοτώθηκαν από τους αγαπημένους τους συντρόφους.
Δεν είμαι ποιητής
όταν δεν μπορώ να βρώ έναν πιο όμορφο τρόπο να πω
πως κανένα αλλο έθνος δεν έχει περισσότερους φυλακισμένους σε σχέση με τον πληθυσμό του,
όσους η Αμερική
Πως περισσότεροι μαύροι είναι σήμερα φυλακισμένοι
απ' 'οσους ήταν στην περίοδο του Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής
Δεν είμαι ποιητής
Όταν δεν μπορώ να βρώ εξυπνες λέξεις που να ωραιοποιήσουν το γεγονός
πως πρίν από το 2008 ο Νέλσον Μαντέλα βρισκόταν στην Αμερικάνικη λίστα
των πιο επικίνδυνων τρομοκρατών για πάνω από 60 χρόνια
Το ότι ο Κάμερον είναι ένας ψεύτης, το ότι ο Κάμερον ήταν από τα
βασικά μέλη της Ομοσπονδίας των Συντηρητικών Φοιτητών το 1989,
που ήλπιζαν να κρεμάσουν τον Μαντέλα
Συγχωρέστε με
επειδή σήμερα δεν είμαι ποιητής
κι αυτό δεν είναι ένα ποίημα
όταν τα ωραία λόγια μου διαφεύγουν και δεν μπορώ να συμπεριλάβω
τον αγώνα των φτωχών στην μεταφυσική της γλώσσας
για το ότι από την στιγμή που άφησε το γραφείο της
η Μάργαρετ Θάτσερ το 1990
τα ετήσια εισοδήματα του πλουσιότερου 0.01% της Βρετανικής κοινωνίας
αυξήθηκαν μέχρι και 70% του Εθννικού μέσου όρου
και δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός
πως οι βασικοί φορείς χάραξης της πολιτικής και ηγέτες
που υπηρετούν τον κόσμο, δεν έκαναν ποτέ στην ζωή τους
κάποια άλλη δουλειά πέραν της πολιτικής
Από τους ανθρώπους που καθορίζουν τον κατώτατο μισθό
μόνο το 4% έχει κάνει κάποια άλλη δουλειά στην ζωή του
πέραν της πολιτικής
και όταν το 68% απ΄ αυτούς πήγε σε ιδιωτικά σχολεία
Γι αυτό τον λόγο, αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
επειδή ότι κι αν έχω γράψει
υποφέρει από το βάρος της δικής του ματαιότητας
όταν έρχεται ακόμη μία μητέρα στην δουλειά
με ένα φρεσκομαυρισμένο μάτι
όταν υπάρχει ακόμη ένα κενό κάθισμα στην θέση που καθόταν
ο James την περασμένη βδομάδα
κι όταν ρωτώ τους συμμαθητές του που είναι,
βλέπω τα νεανικά τους μάτια να δακρύζουν
λες και το φέρετρο έπεσε πάνω τους
Αλλά βλέπετε
Μπορώ να τα κατανοήσω όλα αυτά καλύτερα
όταν περικόπτονται προγράμματα τα οποία
θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τον κόσμο,
ο οποίος πλέον εμπνέεται από από το έγκλημα
και τα αφόρητα σκουπίδια της κυρίαρχης κουλτούρας.
Ιδιωτικά σωφρονιστικά ιδρύματα, φυλακές με σκοπό το κέρδος
Όταν στις νεαρές κοπέλες δεν δίνεις περισσότρες επιλογές
από το να είναι απλά το κορίτσι κάποιου,
η μητέρα κάποιου,
η σιωπή κάποιου...
αλλά βλέπετε; Το ξανάκανα.
Πηδάω από θέμα σε θέμα,
δεν ακολουθώ κάποια παραδοσιακή ποιητική μορφή
γι αυτό
είμαι ένας απαίσιος ποιητής
Γιατί πως να το πω στην γλώσσα της φυλακής
και μετά να το εξηγήσω σ ένα νεαρό μαύρο
το ότι κάποτε ήταν βασιλιάδες και βασίλισσες χωρών
των οποίων το όνομα δεν υπάρχει πια στην γλώσσα τους
Πως μπορώ να τους επιστρέψω την ιστορία τους;
Πως να αναφέρω τα ευρήματα των ανασκαφών
και τ αποτελέσματα των ερευνών από την δειγματοληψία
επιδερμικών κυτάρων από 300 μούμιες;
Πως να τους δείξω φωτογραφίες από ουρανοξύστες
προτού υπάρξουν ουρανοξύστες;
Πως να τα κάνω όλ'αυτά και μετά να πρέπει να τους
ρωτήσω από ποιό μέρος της γης είναι;
Και το γιατί δεν γράφω ποιήματα για το 1974, την ΕΟΚΑ και τον Κίσσινγκερ;
Μέχρι να τους πω
πως δεν είμαι ποιητής
και πως τίποτα απ'όσα μπορώ να γραψω
δεν μπορούν να απογυμνώσουν την ιδέα της φυλής
που τόσο έχουμε προσκοληθεί.
Τίποτα απ όσα μπορώ να γράψω,
δεν μπορεί να συμπεριλλάβει την ιδέα
της σημαντικότητας του μιτοχονδριακού DNA
και πως το 99,99% των εαυτών μας
παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο
Του ότι ένα μέλος του BNP (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα)
έχει πιθανότατα περισσότερο
Αραβικό και Ασιατικό αίμα μέσα του
απ' ότι οι μουσουλμάνοι στο τζαμί
που θέλουν να ανατινάξουν.
Ότι η μετανάστευση δεν είναι επιλογή
Ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται στην Αγγλία
για τον εξαιρετικό καιρό, την φιλοξενία
και την ποιότητα ζωής.
Πως να τα εξηγήσω όλ αυτά
και ταυτόχρονα να διατηρήσω κάποια
καλλιτεχνική αξία;
Πέρασα μέρες ψάχνοντας να κάνω μιά μεταφορά
που να συμπεριλάβει την έξοδο των Παλαιστινίων
Μέχρι που είδα ένα όμορφο και περιποιημένο σπίτι
κι όταν άνοιξα την πόρτα
είδα τα υπάρχοντα τους λεηλατημένα
την οικογένεια κατασφαγμένη
και τον κήπο του να καίγεται.
Από εκείνη την μέρα εγκατέλειψα κάθε ελπίδα
για μεταφορές και αποδέχτηκα οτι δεν μπορώ
να γράψω ποίηση γι αυτό
πως οτιδήποτε προσπαθούσα να γράψω,
είχε ήδη ξεκοιλιαστεί.
Σαν το απόγευμα που πέρασα με μιά γυναίκα
που είχε βιαστεί
και την ρώτησα πως θα μπορούσα να εκφράσω
αυτό που ένοιωθε μέσα σε μιά στροφή,
χρησιμοποιώντας παρομοίωση ή παρήχηση
μέχρι που με κοίταξε και είπε:
"Δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά που λες,
αλλά μπορώ να σου το πω με απλά λόγια,
πως είναι σαν να ζει ο Σατανάς μες την ψυχή σου."
Ποίηση...
Δεν είναι για μένα...
Είναι γι ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν
όμορφες λέξεις
καθώς βάζουν κόκκινο κρασί στα χείλη του άσπρου δέρματος τους
και να χειροκροτούν για την τεχνική του αρτιότητα
το πνεύμα, την ευφυία το μέτρο και την φόρμα του.
Αυτό δεν με βοηθάει, ούτε και η σειρήνα του ασθενοφόρου
που ξεφωνίζει πάνω από τον τίτλο του ποιήματος...
Κι αυτό δεν είναι ένα ποιήμα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
Επειδή έκλαψα διαβάζοντας Dunn, Arun Kolatkar, Borges και Νερούντα.
Έκλαψα όταν έψαξα για γυναίκες ποιήτριες και δεν βρήκα παρά λίγες.
Έκλαψα όταν ρώτησα πόσους μαύρους ποιητές έχει εκδόσει το Penguin
και μου είπαν μόνο δύο.
Όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών μου είπε πως η γλώσσα
δεν είναι το δυνατότερο σημείο μου
και πως η οργή μου συνθλίβει την νοημοσύνη μου
και πως θα πρεπε να μάθω κάτι άλλο για να ζήσω...
Και έκλαψα επίσης
όταν μίλησα με μιά ομάδα νεαρών αντρών
σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άντρας
για το πως φτάσαμε να κληρονομήσουμε αυτό τον καρκινογενή πολιτισμό,
πως κληρονομήσαμε τον μισογυνισμό
αντικειμενοποιήσαμε και δοξάσαμε την βία,
ενώ σιωπηλά καταστείλαμε κάθε τι αισθησιακό.
Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα θέματα για να γράψω κάτι
και να ζήσω με αυτά
γι αυτό και θα συνεχίσω να λέω
πως αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής.
γιατί όλα τα παραπάνω,
παρεκλίνουν και αγνοούν τους κανόνες που έχουν
καθοριστεί από το κατεστημένο.
Όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία
επειδή τέλειωσα τώρα και μ ακούσατε ως εδώ.
Το τέλος είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι
γιατί οι συγγραφείς ξέρουν
πως αυτό θα είναι η τελική εντύπωση που θα σχηματίσει
ο αναγνώστης
Οπότε σοφά διαλέγω το παρακάτω:
Δημιουργηθήκαμε από όσα πράγματα μας τσάκισαν
απλά για να μας κρατήσουν ζωντανούς.
Ίσως και να μπορούσα να πω απλά αυτό
αλλά δεν το έκανα
επειδή όπως είπα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής...
*Ευχαριστώ τον Περικλή και τον Χρήστο για την βοήθεια στην μετάφραση !!!
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
όταν μου είναι αδύνατο να βρώ έναν καλύτερο τρόπο να πω, πως το 2012
48 άνθρωποι σκοτώθηκαν από όπλα
και 120 γυναίκες σκοτώθηκαν από τους αγαπημένους τους συντρόφους.
Δεν είμαι ποιητής
όταν δεν μπορώ να βρώ έναν πιο όμορφο τρόπο να πω
πως κανένα αλλο έθνος δεν έχει περισσότερους φυλακισμένους σε σχέση με τον πληθυσμό του,
όσους η Αμερική
Πως περισσότεροι μαύροι είναι σήμερα φυλακισμένοι
απ' 'οσους ήταν στην περίοδο του Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής
Δεν είμαι ποιητής
Όταν δεν μπορώ να βρώ εξυπνες λέξεις που να ωραιοποιήσουν το γεγονός
πως πρίν από το 2008 ο Νέλσον Μαντέλα βρισκόταν στην Αμερικάνικη λίστα
των πιο επικίνδυνων τρομοκρατών για πάνω από 60 χρόνια
Το ότι ο Κάμερον είναι ένας ψεύτης, το ότι ο Κάμερον ήταν από τα
βασικά μέλη της Ομοσπονδίας των Συντηρητικών Φοιτητών το 1989,
που ήλπιζαν να κρεμάσουν τον Μαντέλα
Συγχωρέστε με
επειδή σήμερα δεν είμαι ποιητής
κι αυτό δεν είναι ένα ποίημα
όταν τα ωραία λόγια μου διαφεύγουν και δεν μπορώ να συμπεριλάβω
τον αγώνα των φτωχών στην μεταφυσική της γλώσσας
για το ότι από την στιγμή που άφησε το γραφείο της
η Μάργαρετ Θάτσερ το 1990
τα ετήσια εισοδήματα του πλουσιότερου 0.01% της Βρετανικής κοινωνίας
αυξήθηκαν μέχρι και 70% του Εθννικού μέσου όρου
και δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός
πως οι βασικοί φορείς χάραξης της πολιτικής και ηγέτες
που υπηρετούν τον κόσμο, δεν έκαναν ποτέ στην ζωή τους
κάποια άλλη δουλειά πέραν της πολιτικής
Από τους ανθρώπους που καθορίζουν τον κατώτατο μισθό
μόνο το 4% έχει κάνει κάποια άλλη δουλειά στην ζωή του
πέραν της πολιτικής
και όταν το 68% απ΄ αυτούς πήγε σε ιδιωτικά σχολεία
Γι αυτό τον λόγο, αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
επειδή ότι κι αν έχω γράψει
υποφέρει από το βάρος της δικής του ματαιότητας
όταν έρχεται ακόμη μία μητέρα στην δουλειά
με ένα φρεσκομαυρισμένο μάτι
όταν υπάρχει ακόμη ένα κενό κάθισμα στην θέση που καθόταν
ο James την περασμένη βδομάδα
κι όταν ρωτώ τους συμμαθητές του που είναι,
βλέπω τα νεανικά τους μάτια να δακρύζουν
λες και το φέρετρο έπεσε πάνω τους
Αλλά βλέπετε
Μπορώ να τα κατανοήσω όλα αυτά καλύτερα
όταν περικόπτονται προγράμματα τα οποία
θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τον κόσμο,
ο οποίος πλέον εμπνέεται από από το έγκλημα
και τα αφόρητα σκουπίδια της κυρίαρχης κουλτούρας.
Ιδιωτικά σωφρονιστικά ιδρύματα, φυλακές με σκοπό το κέρδος
Όταν στις νεαρές κοπέλες δεν δίνεις περισσότρες επιλογές
από το να είναι απλά το κορίτσι κάποιου,
η μητέρα κάποιου,
η σιωπή κάποιου...
αλλά βλέπετε; Το ξανάκανα.
Πηδάω από θέμα σε θέμα,
δεν ακολουθώ κάποια παραδοσιακή ποιητική μορφή
γι αυτό
είμαι ένας απαίσιος ποιητής
Γιατί πως να το πω στην γλώσσα της φυλακής
και μετά να το εξηγήσω σ ένα νεαρό μαύρο
το ότι κάποτε ήταν βασιλιάδες και βασίλισσες χωρών
των οποίων το όνομα δεν υπάρχει πια στην γλώσσα τους
Πως μπορώ να τους επιστρέψω την ιστορία τους;
Πως να αναφέρω τα ευρήματα των ανασκαφών
και τ αποτελέσματα των ερευνών από την δειγματοληψία
επιδερμικών κυτάρων από 300 μούμιες;
Πως να τους δείξω φωτογραφίες από ουρανοξύστες
προτού υπάρξουν ουρανοξύστες;
Πως να τα κάνω όλ'αυτά και μετά να πρέπει να τους
ρωτήσω από ποιό μέρος της γης είναι;
Και το γιατί δεν γράφω ποιήματα για το 1974, την ΕΟΚΑ και τον Κίσσινγκερ;
Μέχρι να τους πω
πως δεν είμαι ποιητής
και πως τίποτα απ'όσα μπορώ να γραψω
δεν μπορούν να απογυμνώσουν την ιδέα της φυλής
που τόσο έχουμε προσκοληθεί.
Τίποτα απ όσα μπορώ να γράψω,
δεν μπορεί να συμπεριλλάβει την ιδέα
της σημαντικότητας του μιτοχονδριακού DNA
και πως το 99,99% των εαυτών μας
παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο
Του ότι ένα μέλος του BNP (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα)
έχει πιθανότατα περισσότερο
Αραβικό και Ασιατικό αίμα μέσα του
απ' ότι οι μουσουλμάνοι στο τζαμί
που θέλουν να ανατινάξουν.
Ότι η μετανάστευση δεν είναι επιλογή
Ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται στην Αγγλία
για τον εξαιρετικό καιρό, την φιλοξενία
και την ποιότητα ζωής.
Πως να τα εξηγήσω όλ αυτά
και ταυτόχρονα να διατηρήσω κάποια
καλλιτεχνική αξία;
Πέρασα μέρες ψάχνοντας να κάνω μιά μεταφορά
που να συμπεριλάβει την έξοδο των Παλαιστινίων
Μέχρι που είδα ένα όμορφο και περιποιημένο σπίτι
κι όταν άνοιξα την πόρτα
είδα τα υπάρχοντα τους λεηλατημένα
την οικογένεια κατασφαγμένη
και τον κήπο του να καίγεται.
Από εκείνη την μέρα εγκατέλειψα κάθε ελπίδα
για μεταφορές και αποδέχτηκα οτι δεν μπορώ
να γράψω ποίηση γι αυτό
πως οτιδήποτε προσπαθούσα να γράψω,
είχε ήδη ξεκοιλιαστεί.
Σαν το απόγευμα που πέρασα με μιά γυναίκα
που είχε βιαστεί
και την ρώτησα πως θα μπορούσα να εκφράσω
αυτό που ένοιωθε μέσα σε μιά στροφή,
χρησιμοποιώντας παρομοίωση ή παρήχηση
μέχρι που με κοίταξε και είπε:
"Δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά που λες,
αλλά μπορώ να σου το πω με απλά λόγια,
πως είναι σαν να ζει ο Σατανάς μες την ψυχή σου."
Ποίηση...
Δεν είναι για μένα...
Είναι γι ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν
όμορφες λέξεις
καθώς βάζουν κόκκινο κρασί στα χείλη του άσπρου δέρματος τους
και να χειροκροτούν για την τεχνική του αρτιότητα
το πνεύμα, την ευφυία το μέτρο και την φόρμα του.
Αυτό δεν με βοηθάει, ούτε και η σειρήνα του ασθενοφόρου
που ξεφωνίζει πάνω από τον τίτλο του ποιήματος...
Κι αυτό δεν είναι ένα ποιήμα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
Επειδή έκλαψα διαβάζοντας Dunn, Arun Kolatkar, Borges και Νερούντα.
Έκλαψα όταν έψαξα για γυναίκες ποιήτριες και δεν βρήκα παρά λίγες.
Έκλαψα όταν ρώτησα πόσους μαύρους ποιητές έχει εκδόσει το Penguin
και μου είπαν μόνο δύο.
Όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών μου είπε πως η γλώσσα
δεν είναι το δυνατότερο σημείο μου
και πως η οργή μου συνθλίβει την νοημοσύνη μου
και πως θα πρεπε να μάθω κάτι άλλο για να ζήσω...
Και έκλαψα επίσης
όταν μίλησα με μιά ομάδα νεαρών αντρών
σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άντρας
για το πως φτάσαμε να κληρονομήσουμε αυτό τον καρκινογενή πολιτισμό,
πως κληρονομήσαμε τον μισογυνισμό
αντικειμενοποιήσαμε και δοξάσαμε την βία,
ενώ σιωπηλά καταστείλαμε κάθε τι αισθησιακό.
Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα θέματα για να γράψω κάτι
και να ζήσω με αυτά
γι αυτό και θα συνεχίσω να λέω
πως αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής.
γιατί όλα τα παραπάνω,
παρεκλίνουν και αγνοούν τους κανόνες που έχουν
καθοριστεί από το κατεστημένο.
Όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία
επειδή τέλειωσα τώρα και μ ακούσατε ως εδώ.
Το τέλος είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι
γιατί οι συγγραφείς ξέρουν
πως αυτό θα είναι η τελική εντύπωση που θα σχηματίσει
ο αναγνώστης
Οπότε σοφά διαλέγω το παρακάτω:
Δημιουργηθήκαμε από όσα πράγματα μας τσάκισαν
απλά για να μας κρατήσουν ζωντανούς.
Ίσως και να μπορούσα να πω απλά αυτό
αλλά δεν το έκανα
επειδή όπως είπα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής...
*Ευχαριστώ τον Περικλή και τον Χρήστο για την βοήθεια στην μετάφραση !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου