Πρώτα ήρθαν...

Πρώτα ήρθαν για τους κουμουνιστές
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν κουμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν ομοφυλόφιλος.
Μετά ήρθαν για τους μετανάστες
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν μετανάστης.
Μετά ήρθαν για τους Μουσουλμάνους
κα δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Μουσουλμάνος.
Μετά ήρθαν για εμένα
μα δεν είχε μείνει κανείς για να μιλήσει...
Η ιστορία είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται
αν δεν μας γίνει μάθημα...
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στον Γερμανό πάστορα Martin Niemoller και όχι στον Μπρέχτ όπως έχει κυκλοφορίσει.
Είναι ένα ποίημα αυτοβιογραφικό κατά το πρώτο του μέρος τουλάχιστον γιατί ο ίδιος μίλησε και ίσως γι αυτό όταν ο Χίτλερ διέταξε την καταδίκη του σε θάνατο, ασκήθηκαν πιέσεις από την Μ.Βρετανία και μεταράπηκε η ποινή τουσε ισόβια κάθειρξη.
Λίγο αργότερα όμως τον στείλαν στο Νταχάου όπου και παρέμεινε
από το 1941 ως την απελευθέρωση του από τον Αμερικάνικο στρατό το 1945.
Στην αρχή προσπάθησε να συνεργαστεί με το Φασιστικό καθεστώς, όμως ήταν αντίθετος με το να απαγορευτεί στους Εβραίους να είναι ιερείς.
Η εκκλησία τότε (που όπως και σε όλα τα μέρη του κόσμου, η εκκλησία πάντα συνεργάζεται με την οποιαδήποτε εξουσία) δέχτηκε να βάλει τον αγκυλωτό σταυρό πάνω στον κλασικό σταυρό.
Ο Nielmoller αντέδρασε και δημιούργησε δική του εκκλησία την Εκκλησία της Ομολογίας (Bekennende Kirche),
η οποία θεωρούσε τους Ναζί Χριστιανούς αιρετικούς.
Κυκλοφόρισε μιά ιστορία τότε η οποία ενόχλησε πολύ το φασιστικό καθεστώς.
Μιά ημέρα λέει ένας ιερέας από τον άμβωνα, είπε 3 φορές πριν αρχίσει την λειτουργία
"όποιος/α δεν ανήκει στην Αρία φυλή να αποχωρήσει από την εκκλησία"
Την 3η φορά λέει, ο Χριστός έβγαλε μιά λάμψη πάνω στον σταυρό, γεγονός που έκανε όλο τον κόσμο να στρέψει εκεί το βλέμμα του. Και τότε όλοι πρόσεξαν, πως ο Χριστός είχε δακρύσει...
Η ιστορία αυτή από στόμα σε στόμα, διαδόθηκε σε όλη την Γερμανία.
Γι αυτό και ο Nielmoller θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος ώστε ήταν κρατούμενος με προσωπική εντολή του Χίτλερ.
Τώρα η εκδοχή που βάζω παραπάνω, είναι μία από τις παραλλαγές που έχει κυκλοφορίσει.
Ίσως ποτέ να μην μάθουμε την πρώτη εκδοχή. Οι μελετητές και το ίδρυμα Nielmoller έχουν όλοι τις προκαταλήψεις τους.
Άλλοι λένε πως στο προτότυπο αναφέρονται μόνο οι κουμουνιστές, οι Εβραίοι και οι συνδικαλιστές.
Άλλοι εξαιρούν τους Εβραίους και άλλοι τους κουμουνιστές.
Κάποιοι προσθέτουν τους Καθολικούς, κάποιοι τους τσιγγάνους και πάει λέγοντας.
Η προσθήκη για τους ομοφυλόφιλους δεν είναι δική μου, αλλά προτωεμφανίστηκε στο gay Pride στο San Francisco το 1977 όπως το βλέπουμε στην φωτογραφία.
Το 1967 ο Nielmoller είχε επισκευτεί το Βιετνάμ και είχε συναντήσεις με ειρηνιστές κάποιοι από τους
οποίους δημιουργήσαν 2 χρόνια μετά το Gay Liberation Front.
Σε κάποιον από αυτούς είπε πως τους στηρίζει αφού είχε πολλούς φίλους ομοφυλόφιλους που
γνώρισε στο Νταχάου σαν συγκρατούμενους του και πως στο ποίημα του τους είχε συμπεριλάβει κι αυτούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά για τους ομοφυλόφιλους από τον Nielmoller.
Στο βιβλίο του "Τι θα έλεγε ο Χριστός σήμερα" αναφέρει κάπου: "O Χριστός ξανακατέβηκε στην γη σαν γυναίκα, μα δεν του δώσαν προσοχή επειδή ήταν γυναίκα. Κάποια άλλη φορά, κατέβηκε σαν ομοφυλόφιλος, μα τον χλευάσαν και τον είπαν ασεβή επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Μιά 3η φορά ξανακατέβηκε σαν Εβραίος, και πρώτοι οι Χριστιανοί δεν τον πίστεψαν, αναφωνώντας -Δεν μπορεί να έκανε ο Θεός ξανά το ίδιο λάθος"
Το βιβλίο φυσικά είναι απαγορευμένο και κλειδωμένο στα συρτάρια της Εκκλησίας μέχρι σήμερα...
@GeorgiosPapadakis

Θυμάσαι;

Θυμάσαι που έτρεχα από πίσω σου σαν χαζός;
Νόμιζα πως θα με θεωρήσεις περίεργο...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως μου αρέσεις;
Νόμιζα πως θα με βρίσεις...
Αλλά δεν το έκανες,,,
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως σε αγαπώ;
Νόμιζα πως θα μου πεις πως είναι νωρίς ακόμα...
αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι ένα βράδυ που γύρισα στο σπίτι αργά σουρωμένος.
μου έριξες νερό στο πρόσωπο και με έβαλες να κοιμηθώ..
Το πρωί μου έκανες καφέ, ζωγράφισες μιά καρδούλα
κι έβαλες στην μέση ένα ντεπόν...
Την ώρα που πήγα να πλυθώ είδα τον λαιμό μου
γεμάτο πιπιλιές από κάποιον άλλο...
Τις είχες δει φυσικά το βράδυ...
Ήμουνα σίγουρος πως θα με βρίσεις και θα με παρατήσεις...
Αλλά δεν το έκανες.,..
Όταν επέστρεψες στο σπίτι, πήγα να μιλήσω,,,
έκανα ώρες πρόβες με διάφορα σενάρια μες το μυαλό μου,..
Μόλις πήγα να μιλήσω, έβαλες το δάχτυλο σου στο στόμα μου
και μ ένα ζεστό χαμόγελο μου είπες-. μην πεις τίποτα:
Με ρώτησες αν σ αγαπώ, έγνεψα ναι , μ αγκάλιασες και είπες
τότε τίποτα δεν έχει σημασία...
Θυμάσαι την μέρα που βγήκες απ¨το μπάνιο
και μ έπιασες να σκαλίζω το κινητό σου;
Νόμιζα πως θα απογοητευτείς και θα θυμώσεις,
αλλά δεν το έκανες...
Μ αγγάλιασες και μου είπες ΅¨μωρό μου αν δεν αποφασίσουμε να
πάρουμε το ρίσκο να εμπιστευόμαστε απόλυτα ο ένας τον άλλον,
δεν θα καταφέρουμε ποτέ να μετουσιώσουμε τον έρωτα σε αγάπη.΅΅
Θυμάσαι την ημέρα που βγήκα με συναδέλφους και ήπιαμε πολύ...
Με έβαλες να σου υποσχεθώ πως θα πάρω ταξί για να γυρίσω.
Το υποσχέθηκα - μα δεν το έκανα...
Στο νοσοκομείο φοβόμουνα πως θα μου πεις ως εδώ....
Μα δεν το έκανες...
Θυμάσαι πόσα βράδυα στο σπίτι παραλυμένος απ τον πόνο
μέσα στα νεύρα σου φώναζα και σε έβριζα για φανταστικούς λόγους;
Πίστευα πως μιά μέρα θα μου κοπανήσεις την πόρτα στο πρόσωπο και θα χαθείς...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που ήρθαν στο σπίτι οι φίλοι σου
και πήγα για ύπνο νωρίτερα,
και τους άκουσα να σου λένε ¨¨ θα πρέπει να βρεις την δύναμη να τον αφήσεις...
δεν θα χαλάσεις την ζωή σου μένοντας μαζί του¨¨
Νόμιζα πως θα συμφωνήσεις - και δεν θα σε κατηγορούσα...
Αλλά δεν το έκανες...
Σε άκουσα να τους διώνχεις λέγοντας τους πως αν δεν κατανοήσουν
το γιατί ήταν μεγάλη καφρίλα αυτό που είπαν να μην σου ξαναμιλήσουν...
Η καρδιά μου πετάρισε εκείνο το βράδυ όπως την μέρα που σε πρωτοφίλησα...
Θυμάσαι την μέρα που ήθελα να πάμε στο λάιβ σε εκείνο το απόμερο μπαράκι,,,
πήρες τηλέφωνο και σου είπαν πως είναι σχεδόν αδύνατη η πρόσβαση
για άτομα με καροτσάκι...
Σου είπα δεν πειράζει ....σιγά το λάιβ και ήμουν σίγουρος πως θα συμφωνήσεις,,,
Αλλά δεν το έκανες...άφησες το καροτσάκι στο αυτοκίνητο
και με πήγες κουβαλητό αγγαλιά ως εκεί...
Θυμάσαι...θυμάσαι...πόσα να γράψω;;;...
Κι αν τα γράφω όλα αυτά τώρα εδώ, είναι για να σου πω
πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο
επειδή δεν έκανες ποτέ τίποτα απ ότι πίστευα πως θα κάνεις...

@Georgios Papadakis

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;
Σύμφωνα με τον Björn Andrésen τον νεαρό πρωταγωνιστή της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία" είναι κατάρα.
"Στον Βισκόντι χρωστάω τα πάντα.
Όμως αν και με βοήθησε να φτάσω στην κορυφή μέσα σε μιά μέρα, η υπόλοιπη πορεία της ζωής μου δεν ήταν παρά ένα θλιβερό κατρακύλισμα πρός τα κάτω...κι αυτό δεν ήταν παρά τραγικό...
Μέχρι και σήμερα 61 χρονών πλέον, δεν ξέρω τι σημαίνει το να φλερτάρεις.
Δεν προλαβαίνεις να στρέψεις κάπου το βλέμμα σου κι αμέσως σε πλησιάζουν.
Προσπάθησα πολύ αλλά μάταια να αποτινάξω την εικόνα του όμορφου νεαρού.
Μιά φορά σε ένα πάρτυ ενός φίλου - γνωστού μουσικοσυνθέτη - έπαιξα Λίστ στο πιάνο και μόλις τέλειωσα με χειροκρότησαν όλοι όπως είναι φυσικό. Τότε πέρασε μιά κοπέλα και είπε: "Ω! Μπορεί να κάνει και κάτι άλλο!"
Κι όλοι γέλασαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με πλήγωσε αυτό...και το ότι η ίδια αντιμετώπιση υπήρχε και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που προσπάθησα να κάνω κάτι άλλο στην ζωή μου...
Κάποια μέρα μετά τα γυρίσματα, ο Βισκόντι με πήρε μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και το συνεργείο και πήγαμε σε ένα gay bar.
Το προσωπικό ήταν όλοι gay και με κοίταζαν ενοχλητικά σαν ένα υπέροχο κομμάτι νέου κρέατος σε πιάτο.
Και ήξερα πως δεν πρέπει να αντιδράσω άσχημα, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με "κοινωνική αυτοκτονία"
Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές αργότερα στην ζωή μου από άντρες και γυναίκες.
Ότι κι αν έπαιξα στο θέατρο, όσο κι αν έπαιξα μουσική με το συγκρότημα μου, όλοι ερχόταν να δούν τον "Τάτζιο",
το ανδρόγυνο σύμβολο ομορφιάς που με έκανε διάσημο.
Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να γίνω ανώνυμος, όμως η εικόνα του αγοριού που ήμουν τότε είναι ανελέητη...Θα με καταδιώκει για πάντα. Η κατάρα της ομορφιάς μου...
*Στην φωτογραφία ο Björn, σε μιά ημέρα ανάπαυλας από τα γυρίσματα της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία"

Δεν μπόρεσαν...

"Τι; Πάλι μόνο σεξ και μετά γειά σου;
Ως πότε θα συνεχίσουμε έτσι;
Κάτι μέσα μου ζητάει κάτι παραπάνω, ας δοκιμάσουμε.
Ναι, ναι ξέρω μιά χαρά είμαστε κι έτσι, προχωράμε ελεύθεροι έχουμε πολλές επιλογές...
Αν θα θελες όμως, που νομίζω πως το θες, θα μπορούσαμε να προχωρίσουμε μαζί...
Και μαζί, ίσως καταφέρουμε να πάμε ακόμα πιο μακρυά....
Ναι καταλαβαίνω...
Για να συμβεί αυτό θέλει τόλμη και μιά τεράστια απόσταση που θα πρέπει να διανύσουμε
ως που να πάμε από το εγώ στο εμείς..."
Παρέμειναν για ώρα βουβοί κι οι δυό τους.
Κανείς δεν τόλμησε να κάνει το βήμα...
Ξέρανε πως αν κάποιος έκανε ένα βήμα θα χανόταν στην αγγαλιά του άλλου,
μα προτίμησαν να χαθούν στις μοναξιές τους, παραλυμένοι από τον φόβο...
Χρόνια μετά, τους βρίσκουμε σε άλλους τόπους, με διαφορετική πορεία ζωής -πετυχημένους- για οποιονδήποτε ξένο παρατηρητή.
Μάταια, πολλά βράδυα, γύρευε ο ένας τον άλλο σε εκατοντάδες ξένα μάτια και σώματα...
Δεν μπορέσαν ποτέ να ξεχάσουν το συναίσθημα που είχαν νοιώσει τότε,
την αίσθηση μιας καρδιάς που λαχταρούσε να πετάξει για να ενωθεί με μιάν άλλη
κι αυτό της λογικής που τραβούσε φρένο όσο πιο δυνατά μπορούσε,
΅Η ¨ευκαιρία¨ λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν μιά όμορφη γυναίκα, που είχε μακρυά μαλλιά μπροστά, μα ήταν φαλακρή από πίσω,
Αν δεν την αρπάξεις την ώρα που την συναντάς κι είναι μπροστά σου, χάθηκε.
Πολλά βράδυα αφού ντυνόταν κι έφευγαν όλοι οι τυχαίοι εραστές,
χανόμουν μέσα στις σκέψεις μου και με τσάκιζε η μοναξιά...
Τα ποτά και οι ουσίες δεν λειτουργούσαν πια εδώ και καιρό...
Αυτά τα βράδυα, μισούσα τον μύθο, μισούσα κι αυτόν αλλά πάνω απ΄ολα εμένα που δεν τόλμησα...¨

@Georgios Papadakis

Ολυμπιακός;;;

Ρε φιλαράκι τι ομάδα είσαι;
0+.
Χα χα....ποδόσφαιρο εννοώ ρε σύ!
Δεν ξέρω ρε φίλε...ιδέα δεν έχω από ποδόσφαιρο.Δεν ασχολούμαι...
Ναι οι γκέιδες προτιμάτε την κολύμβηση ή ότι έχει να κάνει με όργανα.
Για τα όργανα...δεν θα το σχολιάσω...
Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό ρε συ...εννοώ κρίκους, δίσκους, ακόντια κι έτσι φάση...
Α...εντάξει....
Κι όμως όλοι οι γκέι θα έπρεπε να είστε Ολυμπιακοί...με πιάνεις; (και μου κλείνει με νάζι το μάτι...)
Άσε με να προσπαθήσω...μήπως λόγω του κόκκινου χρώματος;
Όχι ρε...
Έχει πιο όμορφους παίχτες;
Τς τς τς....Τίποτε δεν σκαμπάζεις...
Ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν...
Ποιό είναι το σήμα του Ολυμπιακού;
Ένα κεφάλι σε κόκκινο φόντο;
Ναι, αλλά ποιανού το κεφάλι;
Με πιάνεις αδιάβαστο...άντε πες το μου...
Του Γανυμήδη...εκείνο το μπάνικο βοσκόπουλο που έπαιζε αμέριμνο στον κήπο του
και το είδε ο Δίας κι από την γκάβλα έβγαλε φτερά και μεταμορφώθηκε σε αετό για να προλάβει να τ άρπάξει μην του το φάει κανας άλλος...ήταν περιζήτητα στους αρχαίους μας τα τεκνά.
Και το πήρε μαζί του στον Όλυμπο να του σερβίρει κρασάκι...και μάλιστα ζήλευε τόσο που τον είχε αποκλειστικό...κανέναν άλλο δεν επιτρεπόταν να σερβίρει εκτός από αυτόν.
Τι με κοιτάς έτσι; Δεν το ήξερες το στόρυ;
Φυσικά και το ξέρω το "στόρυ'' ...απλά με μάγεψε ο τρόπος που το είπες!
Ο Ολυμπιακός λοιπόν φιλαράκι, έχει στο σήμα του τον Γανυμήδη!
Εσύ τι νομίζεις; Τυχαία; Ούτε τον Δία που ήτανε και μπαισέξουαλ, ούτε κανά τεκνό σαν τον Απόλλωνα ή τον Ερμή...
Αυτοί που σχεδίασαν το λόγκο της ομάδας πρέπει να ήταν πολύ μπροστά...σίγουρα ήταν γκέιδες κι αυτοί...αλλά ξέρεις...απ αυτούς τους πολύ ψαγμένους...
Εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει καμμά ομάδα σε όλο τον κόσμο, ούτε καν μαγαζί Ελληνικό που να χει τιμήσει τον Γανυμήδη...
Σ' ένα μπαρ στο Μπανγκόκ το είδα μόνο...πλατύ φαρδύ το όνομα με Νέον να αναβοσβήνει...χάρηκα, είπα να κι ένας Έλληνας εδώ...αλλά σύντομα ανακάλυψα πως ήταν μπαράκι με μπάνικα και γυμνασμένα Ταιλανδάκια που προσφέρανε τις υπηρεσίες τους σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους με "ψαγμένα" γούστα...
Το χα βγάλει και φωτογραφία...αν την βρώ θα στην στείλω.
Και το γαύρος αν το γράψεις αλλιώς θα καταλάβεις τι σημαίνει.
Πως να το γράψω δηλαδή;
Γράψε στα Εγγλέζικα gay και μετά στα Ελληνικά ρος...Κεφαλαία γράψτο...
Οk...GAYΡΟΣ !!!!!!!
Κατάλαβες τώρα, αν είχαν αγαπημένη ομάδα οι γκέιδες...θα έπρεπε να είναι όλοι Ολυμπιακοί...δαγκωτό!!!
Υ.Γ. Τι μαθαίνω Αυγουστιάτικα ο γκέις....
Αν μου στείλει την φωτογραφία από το μπαρ Γανυμήδης θα την ποστάρω!

@Georgios Papadakis

 

Η αγάπη δύο Αγοριών

Ήταν μόνο 13 χρονών αλλά ήδη ξέραν καλά πως θέλουν να ζήσουν μαζί...σαν ζευγάρι.
Στην χώρα τους ήταν αδύνατον, θα τους σκοτώνανε πρώτα οι ίδιοι τους οι γονείς και τ'αδέλφια τους αν το μαθαίναν.
Με δύο σάκους στον ώμο και πολύ πίστη στην αγάπη τους περάσανε τα σύνορα από το Ιράκ στην Τουρκία
με τα πόδια...Περίπου μιά βδομάδα περπάτημα.
Ήταν τυχεροί γιατί στο πρώτο χωριό που βρήκαν τους πήρε ένας αγρότης για δουλειά στα χωράφια του.
Κοιμόταν σε έναν στάβλο, αλλά ήταν μαζί. Και τίποτα δεν τους ενοχλούσε.
Στον μήνα πάνω, ένας συγγενής του εργοδότη τους θα πήγαινε στην Κωνσταντηνούπολη.
Τον παρακαλέσαν να τους πάρει μαζί κι αυτοί θα του κάνανε τα εισητήρια γιατί ο κίνδυνος να τους συλλάβουν αν ταξιδεύαν μόνοι ήταν τεράστιος.
Στην Κωνσταντινούπολη μείναν ένα χρόνο και κάτι μήνες.
Δούλευαν σ ένα εστιατόριο για 250 λίρες (περίπου 70 ευρώ) τον μήνα για 6ήμερη 12ωρη εργασία.
Νοικιάσαν κι ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και με κοινόχρηστο μπάνιο για 100 λίρες τον μήνα.
Κάποια στιγμή βρήκαν μία νταλίκα που θα μετέφερε πατάτες από την Τουρκία στην Ιταλία και δώσαν όσα χρήματα είχαν μαζέψει για να τους κρύψει κάτω από παλέτες.
Μιά βδομάδα ταξίδι, μέσα σ ένα ξύλινο κουτί 1,5 Χ 1,5...πάθαιναν κράμπες σε διάφορα σημεία του σώματος και έτριβε ο ένας τον άλλον για να ξεμουδιάσουν.
Στην Ελλάδα φορτώσανε κι άλλους ξένους από πάνω, οι οποίοι χωρίς να ξέρουν πως υπάρχουν κι άλλοι από κάτω, κατουρούσαν πάνω στις πατάτες.
Σε συνδιασμό με την ζέστη, υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκαν πως θα πεθάνουν...
Μόλις φτάσανε στην Ιταλία, τους πήραν αμέσως αγρότες για δουλειά.
Κοιμόντουσαν σ ένα κοντέινερ μαζί με άλλους 20 και τα βράδια, κρυφά ακουμπούσαν τα πόδια τους, ή αγγίζανε δήθεν τυχαία τα δάχτυλα των χεριών τους...
Φοβόντουσαν μην τυχόν και καταλάβουν κάτι οι άλλοι εργάτες, γιατί ο βιασμός τους θα ήταν σε αυτή την περίπτωση δεδομένος. Λέγανε πως είναι αδέλφια σε όλους...
Ενάμιση χρόνο μετά είχαν μαζέψει τα λεφτά που χρειαζόταν ώστε να τους μεταφέρει άλλη νταλίκα στην Γερμανία.
Και τα κατάφεραν. Ζητήσανε άσυλο και στο κέντρο κράτησης λίγες μέρες μετά τους φωνάξανε μαζί σ ένα γραφείο.
Είχαν καταλάβει από κάμερες που δεν γνώριαζαν αυτοί πως υπήρχαν, ότι είναι ζευγάρι.
Τους ενημέρωσαν πως υπήρχανε γκέι ζευγάρια τα οποία θα μπορούσαν να τους φιλοξενήσουν για όσο καιρό χρειαστεί ώσπου να σταθούν στα πόδια τους, ώστε να μην κινδυνεύουν λόγω της σχέσης τους.
2 ημέρες μετά τους πήρανε ο Κλάους με τον Νίκο.
Σήμερα 1 χρόνο μετά, ζούνε με τον Κλάους και τον Νίκο οι οποίοι έχουν αναλλάβει την κηδεμονία τους ώς που να ενηλικιωθούν. Μαθαίνουν Γερμανικά και εργάζονται σαν εκπαιδευόμενοι σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
Κλάους και Νίκο: Είναι απίστευτα παιδιά. Πιστεύαμε πως απλά θα βοηθήσουμε 2 γκέι μετανάστες.
Δεν φανταζόμασταν πως κυριολεκτικά αυτά τα παιδιά θα μας άλλαζαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Μας μάθανε να εκτιμούμε τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας προσφέρει η ζωή.
Ενώ γνωρίζαμε πως είναι όμορφο να ζεις με κάποιον άλλο, αυτά τα παιδιά μας μάθανε το πως και τι είναι να ζεί ό ένας για τον άλλο...
Φοβόντουσαν τόσο πολύ μην μας γίνουν βάρος που κατέληξαν να κάνουν τα πάντα μέσα στο σπίτι, καθαρίζουν, μαγειρεύουν, αγοράζουν πράγματα απ το μάρκετ, και μας κάνουν συχνά δωράκια εκπλήξεις. Δεν το ζητήσαμε ποτέ αυτό. ούτε έχουμε οικονομικό πρόβλημα, αλλά μας παρακαλέσαν να δεχθούμε την συμμετοχή τους στα έξοδα ώστε να αισθάνονται άνετα.
Μια Κυριακή στην βόλτα που κάναμε στο πάρκο, συνάντησαν κάτι συναδέλφους τους. Τους φώναξαν και μας σύστησαν "οι Μπαμπάδες μας" ...με μάτια που λάμπαν...
Πιστεύουμε πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας...

@GeorgiosPapadakis

The Hustler

Δεν είναι σκληρό για ένα αγόρι σαν κι εσένα να πουλάει το κορμί του στο πεζοδρόμιο;
Σκληρό...
Σκληρό ήταν να βλέπω τον παιδικό μου φίλο να στέκεται να ψιθυρίζει κάτι και να χαζογελάει ειρωνικά με κάτι άλλους λίγες μέρες αφού του εμπιστεύτικα πως είμαι gay...
Σκληρό ήταν να ακούω την μάνα μου σε στιγμή που νόμιζε πως δεν ήμουν εκεί, να λέει: "καλύτερα να μην το είχα κάνει αυτό το παιδί "...
Σκληρό ήταν που ο πατέρας μου συμπεριφερόταν κυριολεκτικά σαν να μην υπάρχω, ενώ έκανε πλάκες και αστεία με τον άλλο μου αδελφό...
Σκληρό ήταν το πως την μέρα που τους είπα "Φεύγω" δεν είπαν λέξη.
Ούτε που, πως γιατί...τίποτα...σαν να ανακουφίζονταν που έφευγα...
Όχι φίλε μου, το πεζοδρόμιο δεν είναι σκληρό.
Έχει τους κινδύνους του και τους μαλάκες, αλλά σε λίγο καιρό μαθαίνεις να τους ξεχωρίζεις και τους αποφεύγεις.
Η μόνη σκληρότητα που γνώρισα στο πεζοδρόμιο, είναι αυτή της πούτσας των πελατών μου όταν τους προσφέρω το σώμα μου για λίγα λεπτά...

@Georgios Papadakis

Η Ιστορία πίσω από μιά φωτογραφία

Η ιστορία πισω από μία φωτογραφία.
"Μία ημέρα πρίν κλείσω τα 18, αποφάσισα να κάνω outing στον πατέρα μου, επειδή ήθελα στα γενέθλια μου να είναι και ο φίλος μου μαζί, τον οποίο δεν ήθελα να συστήσω σαν απλό "φίλο".
Μόλις μείναμε οι δυό μας του το είπα χωρίς περιστροφές.
"Μπαμπά είμαι gay, έχω σχέση με ένα αγόρι και θέλω αύριο να είναι μαζί μου στα γενέθλια μου."
Τον είδα να βουρκώνει και πρόσεξα πως τα χέρια του τρέμανε καθώς πήρε να ανάψει ένα τσιγάρο...
Πέρασε ένα λεπτό σιωπής που μου φάνηκε σαν αιώνας ως που να μιλήσει, αν και ήξερα πως δεν είναι ομοφοβικός, ποτέ δεν ξέρεις την αντίδραση όταν το θέμα σε αφορά τόσο άμεσα...
Πήγε και ξεκλείδωσε ένα ντουλάπι, και κάτι έψανχε μέσα σε κουτιά...
Πρός στιγμή φοβήθηκα μην και ξύπνησε ο Σιτσιλιάνος μέσα του και έψαχνε κανα πιστόλι...
Τον είδα τελικά να έρχεται πρός το μέρος μου, με δάκρυα στα μάτια κρατώντας αυτή την φωτογραφία.
- Εγώ δεν κατάφερα να το ζήσω, είχα δύο οικογένειες να πολεμήσω και μία ολόκληρη κοινωνία...
Το ίδιο κι αυτός...
Οι επιλογές μου ήταν ή να αυτοκτονήσω, ή να παίξω το παιχνίδι τους...
Ο μόνος λόγος που χαίρομαι που δεν αυτοκτόνησα τότε, είναι το ότι έχω εσένα.
Και αγόρι μου, θα κάνω τα πάντα για να μπορέσεις να ζήσεις ότι δεν μπόρεσα ή τόλμησα εγώ...
Και έπεσε με λυγμούς στην αγκαλιά μου...για λίγα δευτερόλεπτα ήταν σαν να μαι εγώ ο πατέρας που τον παρηγορεί...
Σ αυτή την φωτογραφία, βλέπετε τον πατέρα μου, το 1981, 15 χρόνια πριν γεννηθώ εγώ, που είναι και ο καλύτερος μου φίλος, να φιλέται με το αγόρι που κάποτε αγάπησε...

Alessandro 20χρ. Μιλάνο 2016

@Georgios Papadakis

Έχετε φωτιά κύριε;

«Έχετε, κύριε, φωτιά, παρακαλώ; Ευχαριστώ.
Όχι, δεν είμαι απ' την Αθήνα,
μόνο επισκέπτης, τίποτε άλλο, απ' την Αλεξάνδρεια.
Ω, ναυτικός κι εσείς. Τίποτε, κάτι θυμήθηκα.
Έχω μια αδυναμία προς αυτό το επάγγελμα.
Ωραίοι άντρες, δυνατοί - ερωτικά, εννοώ.
Πώς το ξέρω; Από πρώτο χέρι,
ας αφήσω τα μισόλογα, η ώρα είναι πολύτιμη,
ώστε ξέμπαρκος...
Τι θα λέγατε
τι θα 'λεγες, ήθελα να πω,
να... - »
Ανδρέας Αγγελάκης