Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Πρώτα ήρθαν...

Πρώτα ήρθαν για τους κουμουνιστές
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν κουμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν ομοφυλόφιλος.
Μετά ήρθαν για τους μετανάστες
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν μετανάστης.
Μετά ήρθαν για τους Μουσουλμάνους
κα δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Μουσουλμάνος.
Μετά ήρθαν για εμένα
μα δεν είχε μείνει κανείς για να μιλήσει...
Η ιστορία είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται
αν δεν μας γίνει μάθημα...
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στον Γερμανό πάστορα Martin Niemoller και όχι στον Μπρέχτ όπως έχει κυκλοφορίσει.
Είναι ένα ποίημα αυτοβιογραφικό κατά το πρώτο του μέρος τουλάχιστον γιατί ο ίδιος μίλησε και ίσως γι αυτό όταν ο Χίτλερ διέταξε την καταδίκη του σε θάνατο, ασκήθηκαν πιέσεις από την Μ.Βρετανία και μεταράπηκε η ποινή τουσε ισόβια κάθειρξη.
Λίγο αργότερα όμως τον στείλαν στο Νταχάου όπου και παρέμεινε
από το 1941 ως την απελευθέρωση του από τον Αμερικάνικο στρατό το 1945.
Στην αρχή προσπάθησε να συνεργαστεί με το Φασιστικό καθεστώς, όμως ήταν αντίθετος με το να απαγορευτεί στους Εβραίους να είναι ιερείς.
Η εκκλησία τότε (που όπως και σε όλα τα μέρη του κόσμου, η εκκλησία πάντα συνεργάζεται με την οποιαδήποτε εξουσία) δέχτηκε να βάλει τον αγκυλωτό σταυρό πάνω στον κλασικό σταυρό.
Ο Nielmoller αντέδρασε και δημιούργησε δική του εκκλησία την Εκκλησία της Ομολογίας (Bekennende Kirche),
η οποία θεωρούσε τους Ναζί Χριστιανούς αιρετικούς.
Κυκλοφόρισε μιά ιστορία τότε η οποία ενόχλησε πολύ το φασιστικό καθεστώς.
Μιά ημέρα λέει ένας ιερέας από τον άμβωνα, είπε 3 φορές πριν αρχίσει την λειτουργία
"όποιος/α δεν ανήκει στην Αρία φυλή να αποχωρήσει από την εκκλησία"
Την 3η φορά λέει, ο Χριστός έβγαλε μιά λάμψη πάνω στον σταυρό, γεγονός που έκανε όλο τον κόσμο να στρέψει εκεί το βλέμμα του. Και τότε όλοι πρόσεξαν, πως ο Χριστός είχε δακρύσει...
Η ιστορία αυτή από στόμα σε στόμα, διαδόθηκε σε όλη την Γερμανία.
Γι αυτό και ο Nielmoller θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος ώστε ήταν κρατούμενος με προσωπική εντολή του Χίτλερ.
Τώρα η εκδοχή που βάζω παραπάνω, είναι μία από τις παραλλαγές που έχει κυκλοφορίσει.
Ίσως ποτέ να μην μάθουμε την πρώτη εκδοχή. Οι μελετητές και το ίδρυμα Nielmoller έχουν όλοι τις προκαταλήψεις τους.
Άλλοι λένε πως στο προτότυπο αναφέρονται μόνο οι κουμουνιστές, οι Εβραίοι και οι συνδικαλιστές.
Άλλοι εξαιρούν τους Εβραίους και άλλοι τους κουμουνιστές.
Κάποιοι προσθέτουν τους Καθολικούς, κάποιοι τους τσιγγάνους και πάει λέγοντας.
Η προσθήκη για τους ομοφυλόφιλους δεν είναι δική μου, αλλά προτωεμφανίστηκε στο gay Pride στο San Francisco το 1977 όπως το βλέπουμε στην φωτογραφία.
Το 1967 ο Nielmoller είχε επισκευτεί το Βιετνάμ και είχε συναντήσεις με ειρηνιστές κάποιοι από τους
οποίους δημιουργήσαν 2 χρόνια μετά το Gay Liberation Front.
Σε κάποιον από αυτούς είπε πως τους στηρίζει αφού είχε πολλούς φίλους ομοφυλόφιλους που
γνώρισε στο Νταχάου σαν συγκρατούμενους του και πως στο ποίημα του τους είχε συμπεριλάβει κι αυτούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά για τους ομοφυλόφιλους από τον Nielmoller.
Στο βιβλίο του "Τι θα έλεγε ο Χριστός σήμερα" αναφέρει κάπου: "O Χριστός ξανακατέβηκε στην γη σαν γυναίκα, μα δεν του δώσαν προσοχή επειδή ήταν γυναίκα. Κάποια άλλη φορά, κατέβηκε σαν ομοφυλόφιλος, μα τον χλευάσαν και τον είπαν ασεβή επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Μιά 3η φορά ξανακατέβηκε σαν Εβραίος, και πρώτοι οι Χριστιανοί δεν τον πίστεψαν, αναφωνώντας -Δεν μπορεί να έκανε ο Θεός ξανά το ίδιο λάθος"
Το βιβλίο φυσικά είναι απαγορευμένο και κλειδωμένο στα συρτάρια της Εκκλησίας μέχρι σήμερα...
@GeorgiosPapadakis

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Θυμάσαι;


Θυμάσαι που έτρεχα από πίσω σου σαν χαζός;
Νόμιζα πως θα με θεωρήσεις περίεργο...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως μου αρέσεις;
Νόμιζα πως θα με βρίσεις...
Αλλά δεν το έκανες,,,
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως σε αγαπώ;
Νόμιζα πως θα μου πεις πως είναι νωρίς ακόμα...
αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι ένα βράδυ που γύρισα στο σπίτι αργά σουρωμένος.
μου έριξες νερό στο πρόσωπο και με έβαλες να κοιμηθώ..
Το πρωί μου έκανες καφέ, ζωγράφισες μιά καρδούλα
κι έβαλες στην μέση ένα ντεπόν...
Την ώρα που πήγα να πλυθώ είδα τον λαιμό μου
γεμάτο πιπιλιές από κάποιον άλλο...
Τις είχες δει φυσικά το βράδυ...
Ήμουνα σίγουρος πως θα με βρίσεις και θα με παρατήσεις...
Αλλά δεν το έκανες.,..
Όταν επέστρεψες στο σπίτι, πήγα να μιλήσω,,,
έκανα ώρες πρόβες με διάφορα σενάρια μες το μυαλό μου,..
Μόλις πήγα να μιλήσω, έβαλες το δάχτυλο σου στο στόμα μου
και μ ένα ζεστό χαμόγελο μου είπες-. μην πεις τίποτα:
Με ρώτησες αν σ αγαπώ, έγνεψα ναι , μ αγκάλιασες και είπες
τότε τίποτα δεν έχει σημασία...
Θυμάσαι την μέρα που βγήκες απ¨το μπάνιο
και μ έπιασες να σκαλίζω το κινητό σου;
Νόμιζα πως θα απογοητευτείς και θα θυμώσεις,
αλλά δεν το έκανες...
Μ αγγάλιασες και μου είπες ΅¨μωρό μου αν δεν αποφασίσουμε να
πάρουμε το ρίσκο να εμπιστευόμαστε απόλυτα ο ένας τον άλλον,
δεν θα καταφέρουμε ποτέ να μετουσιώσουμε τον έρωτα σε αγάπη.΅΅
Θυμάσαι την ημέρα που βγήκα με συναδέλφους και ήπιαμε πολύ...
Με έβαλες να σου υποσχεθώ πως θα πάρω ταξί για να γυρίσω.
Το υποσχέθηκα - μα δεν το έκανα...
Στο νοσοκομείο φοβόμουνα πως θα μου πεις ως εδώ....
Μα δεν το έκανες...
Θυμάσαι πόσα βράδυα στο σπίτι παραλυμένος απ τον πόνο
μέσα στα νεύρα σου φώναζα και σε έβριζα για φανταστικούς λόγους;
Πίστευα πως μιά μέρα θα μου κοπανήσεις την πόρτα στο πρόσωπο και θα χαθείς...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που ήρθαν στο σπίτι οι φίλοι σου
και πήγα για ύπνο νωρίτερα,
και τους άκουσα να σου λένε ¨¨ θα πρέπει να βρεις την δύναμη να τον αφήσεις...
δεν θα χαλάσεις την ζωή σου μένοντας μαζί του¨¨
Νόμιζα πως θα συμφωνήσεις - και δεν θα σε κατηγορούσα...
Αλλά δεν το έκανες...
Σε άκουσα να τους διώνχεις λέγοντας τους πως αν δεν κατανοήσουν
το γιατί ήταν μεγάλη καφρίλα αυτό που είπαν να μην σου ξαναμιλήσουν...
Η καρδιά μου πετάρισε εκείνο το βράδυ όπως την μέρα που σε πρωτοφίλησα...
Θυμάσαι την μέρα που ήθελα να πάμε στο λάιβ σε εκείνο το απόμερο μπαράκι,,,
πήρες τηλέφωνο και σου είπαν πως είναι σχεδόν αδύνατη η πρόσβαση
για άτομα με καροτσάκι...
Σου είπα δεν πειράζει ....σιγά το λάιβ και ήμουν σίγουρος πως θα συμφωνήσεις,,,
Αλλά δεν το έκανες...άφησες το καροτσάκι στο αυτοκίνητο
και με πήγες κουβαλητό αγγαλιά ως εκεί...
Θυμάσαι...θυμάσαι...πόσα να γράψω;;;...
Κι αν τα γράφω όλα αυτά τώρα εδώ, είναι για να σου πω
πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο
επειδή δεν έκανες ποτέ τίποτα απ ότι πίστευα πως θα κάνεις...
@Georgios Papadakis

The Man who doesn t Love me Anymore

Ποιος είσαι εσύ, που σαν τρελός τυφλός τοξότης ρίχνεις τα ζωντανά φλεγόμενα σου βέλη στον ατέρμονα δρόμο, και σαν διάττοντας αστέρας με χτυπάς μέχρι θανάτου;
Είσαι μήπως η λάμψη ενός μυστηριώδους Άγγελου που έχασε την ισορροπία του και χορεύει με τα λαμπρά φτερά του πάνω στο ουράνιο ρεύμα;
Πως βρίσκεις καταφύγιο στο μελλοντικό μου σπίτι, αυτό που μπορώ να επισκεφτώ μόνο στα όνειρα μου;
Ο Άγγελος που δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να ματαιώσει τα όνειρο, του να περιπλανηθώ με την σκέψη ανάμεσα στ’ αστέρια, και να αγγίξω το απέραντο …να αγγίξω τις στιγμές που το φως χαϊδεύει το άπειρο.
Αλάβαστρος ανάλαφρος και φλεγόμενος νεφρίτης.

@Lefty Costa

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Δεν θα σε κρίνω για...

Δεν θα σε κρίνω αν είσαι γυναίκα, άντρας, τράνς, intersex ή no no...
Δεν θα σε κρίνω για τον σεξουαλικό προσανατολισμό σου
Δεν θα σε κρίνω για την φυλή σου ή την χώρα σου
Δεν θα σε κρίνω για το χρώμα του δέρματος σου
Δεν θα σε κρίνω για την ιδεολογία ή την θρησκεία σου
Δεν θα σε κρίνω για τα γούστα σου στην τέχνη
Δεν θα σε κρίνω αν είσαι πλούσιος ή φτωχός

Θα σε κρίνω αν φέρεσαι άσχημα στα παιδιά ή τους συνανθρώπους σου
Θα σε κρίνω αν δε σέβεσαι τα ζώα
Θα σε κρίνω αν πετάς σκουπίδια στον δρόμο
Θα σε κρίνω αν φέρεσαι άσχημα στους υφισταμένους σου
Θα σε κρίνω αν δεν σέβεσαι τα φυσικά όρια των άλλων
Θα σε κρίνω αν η ιδεολογία σου ή η θρησκεία σου γίνεται άλλοθι για να κατακρίνεις και να θεωρείς κατώτερους από εσένα τους συνανθρώπους σου...
Θα σε κρίνω αν είσαι βίαιος
Θα σε κρίνω αν δεν σέβεσαι τις θέσεις των ΑΜΕΑ στα πάρκινκ
Θα σε κρίνω αν δεν βγάζεις φλας όταν στρίβεις...Αυτά...
*Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη, αλλά νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ήδη ;)
Photo: Tristan Ridel by Rainer Torrado

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;
Σύμφωνα με τον Björn Andrésen τον νεαρό πρωταγωνιστή της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία" είναι κατάρα.
"Στον Βισκόντι χρωστάω τα πάντα.
Όμως αν και με βοήθησε να φτάσω στην κορυφή μέσα σε μιά μέρα, η υπόλοιπη πορεία της ζωής μου δεν ήταν παρά ένα θλιβερό κατρακύλισμα πρός τα κάτω...κι αυτό δεν ήταν παρά τραγικό...
Μέχρι και σήμερα 61 χρονών πλέον, δεν ξέρω τι σημαίνει το να φλερτάρεις.
Δεν προλαβαίνεις να στρέψεις κάπου το βλέμμα σου κι αμέσως σε πλησιάζουν.
Προσπάθησα πολύ αλλά μάταια να αποτινάξω την εικόνα του όμορφου νεαρού.
Μιά φορά σε ένα πάρτυ ενός φίλου - γνωστού μουσικοσυνθέτη - έπαιξα Λίστ στο πιάνο και μόλις τέλειωσα με χειροκρότησαν όλοι όπως είναι φυσικό. Τότε πέρασε μιά κοπέλα και είπε: "Ω! Μπορεί να κάνει και κάτι άλλο!"
Κι όλοι γέλασαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με πλήγωσε αυτό...και το ότι η ίδια αντιμετώπιση υπήρχε και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που προσπάθησα να κάνω κάτι άλλο στην ζωή μου...
Κάποια μέρα μετά τα γυρίσματα, ο Βισκόντι με πήρε μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και το συνεργείο και πήγαμε σε ένα gay bar.
Το προσωπικό ήταν όλοι gay και με κοίταζαν ενοχλητικά σαν ένα υπέροχο κομμάτι νέου κρέατος σε πιάτο.
Και ήξερα πως δεν πρέπει να αντιδράσω άσχημα, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με "κοινωνική αυτοκτονία"
Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές αργότερα στην ζωή μου από άντρες και γυναίκες.
Ότι κι αν έπαιξα στο θέατρο, όσο κι αν έπαιξα μουσική με το συγκρότημα μου, όλοι ερχόταν να δούν τον "Τάτζιο",
το ανδρόγυνο σύμβολο ομορφιάς που με έκανε διάσημο.
Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να γίνω ανώνυμος, όμως η εικόνα του αγοριού που ήμουν τότε είναι ανελέητη...Θα με καταδιώκει για πάντα. Η κατάρα της ομορφιάς μου...
*Στην φωτογραφία ο Björn, σε μιά ημέρα ανάπαυλας από τα γυρίσματα της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία"

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
όταν μου είναι αδύνατο να βρώ έναν καλύτερο τρόπο να πω, πως το 2012
48 άνθρωποι σκοτώθηκαν από όπλα
και 120 γυναίκες σκοτώθηκαν από τους αγαπημένους τους συντρόφους.
Δεν είμαι ποιητής
όταν δεν μπορώ να βρώ έναν πιο όμορφο τρόπο να πω
πως κανένα αλλο έθνος δεν έχει περισσότερους φυλακισμένους σε σχέση με τον πληθυσμό του,
όσους η Αμερική
Πως περισσότεροι μαύροι είναι σήμερα φυλακισμένοι
απ' 'οσους ήταν στην περίοδο του Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής
Δεν είμαι ποιητής
Όταν δεν μπορώ να βρώ εξυπνες λέξεις που να ωραιοποιήσουν το γεγονός
πως πρίν από το 2008 ο Νέλσον Μαντέλα βρισκόταν στην Αμερικάνικη λίστα
των πιο επικίνδυνων τρομοκρατών για πάνω από 60 χρόνια
Το ότι ο Κάμερον είναι ένας ψεύτης, το ότι ο Κάμερον ήταν από τα
βασικά μέλη της Ομοσπονδίας των Συντηρητικών Φοιτητών το 1989,
που ήλπιζαν να κρεμάσουν τον Μαντέλα
Συγχωρέστε με
επειδή σήμερα δεν είμαι ποιητής
κι αυτό δεν είναι ένα ποίημα
όταν τα ωραία λόγια μου διαφεύγουν και δεν μπορώ να συμπεριλάβω
τον αγώνα των φτωχών στην μεταφυσική της γλώσσας
για το ότι από την στιγμή που άφησε το γραφείο της
η Μάργαρετ Θάτσερ το 1990
τα ετήσια εισοδήματα του πλουσιότερου 0.01% της Βρετανικής κοινωνίας
αυξήθηκαν μέχρι και 70% του Εθννικού μέσου όρου
και δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός
πως οι βασικοί φορείς χάραξης της πολιτικής και ηγέτες
που υπηρετούν τον κόσμο, δεν έκαναν ποτέ στην ζωή τους
κάποια άλλη δουλειά πέραν της πολιτικής
Από τους ανθρώπους που καθορίζουν τον κατώτατο μισθό
μόνο το 4% έχει κάνει κάποια άλλη δουλειά στην ζωή του
πέραν της πολιτικής
και όταν το 68% απ΄ αυτούς πήγε σε ιδιωτικά σχολεία
Γι αυτό τον λόγο, αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
επειδή ότι κι αν έχω γράψει
υποφέρει από το βάρος της δικής του ματαιότητας
όταν έρχεται ακόμη μία μητέρα στην δουλειά
με ένα φρεσκομαυρισμένο μάτι
όταν υπάρχει ακόμη ένα κενό κάθισμα στην θέση που καθόταν
ο James την περασμένη βδομάδα
κι όταν ρωτώ τους συμμαθητές του που είναι,
βλέπω τα νεανικά τους μάτια να δακρύζουν
λες και το φέρετρο έπεσε πάνω τους
Αλλά βλέπετε
Μπορώ να τα κατανοήσω όλα αυτά καλύτερα
όταν περικόπτονται προγράμματα τα οποία
θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τον κόσμο,
ο οποίος πλέον εμπνέεται από από το έγκλημα
και τα αφόρητα σκουπίδια της κυρίαρχης κουλτούρας.
Ιδιωτικά σωφρονιστικά ιδρύματα, φυλακές με σκοπό το κέρδος
Όταν στις νεαρές κοπέλες δεν δίνεις περισσότρες επιλογές
από το να είναι απλά το κορίτσι κάποιου,
η μητέρα κάποιου,
η σιωπή κάποιου...
αλλά βλέπετε; Το ξανάκανα.
Πηδάω από θέμα σε θέμα,
δεν ακολουθώ κάποια παραδοσιακή ποιητική μορφή
γι αυτό
είμαι ένας απαίσιος ποιητής
Γιατί πως να το πω στην γλώσσα της φυλακής
και μετά να το εξηγήσω σ ένα νεαρό μαύρο
το ότι κάποτε ήταν βασιλιάδες και βασίλισσες χωρών
των οποίων το όνομα δεν υπάρχει πια στην γλώσσα τους
Πως μπορώ να τους επιστρέψω την ιστορία τους;
Πως να αναφέρω τα ευρήματα των ανασκαφών
και τ αποτελέσματα των ερευνών από την δειγματοληψία
επιδερμικών κυτάρων από 300 μούμιες;
Πως να τους δείξω φωτογραφίες από ουρανοξύστες
προτού υπάρξουν ουρανοξύστες;
Πως να τα κάνω όλ'αυτά και μετά να πρέπει να τους
ρωτήσω από ποιό μέρος της γης είναι;
Και το γιατί δεν γράφω ποιήματα για το 1974, την ΕΟΚΑ και τον Κίσσινγκερ;
Μέχρι να τους πω
πως δεν είμαι ποιητής
και πως τίποτα απ'όσα μπορώ να γραψω
δεν μπορούν να απογυμνώσουν την ιδέα της φυλής
που τόσο έχουμε προσκοληθεί.
Τίποτα απ όσα μπορώ να γράψω,
δεν μπορεί να συμπεριλλάβει την ιδέα
της σημαντικότητας του μιτοχονδριακού DNA
και πως το 99,99% των εαυτών μας
παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο
Του ότι ένα μέλος του BNP (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα)
έχει πιθανότατα περισσότερο
Αραβικό και Ασιατικό αίμα μέσα του
απ' ότι οι μουσουλμάνοι στο τζαμί
που θέλουν να ανατινάξουν.
Ότι η μετανάστευση δεν είναι επιλογή
Ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται στην Αγγλία
για τον εξαιρετικό καιρό, την φιλοξενία
και την ποιότητα ζωής.
Πως να τα εξηγήσω όλ αυτά
και ταυτόχρονα να διατηρήσω κάποια
καλλιτεχνική αξία;
Πέρασα μέρες ψάχνοντας να κάνω μιά μεταφορά
που να συμπεριλάβει την έξοδο των Παλαιστινίων
Μέχρι που είδα ένα όμορφο και περιποιημένο σπίτι
κι όταν άνοιξα την πόρτα
είδα τα υπάρχοντα τους λεηλατημένα
την οικογένεια κατασφαγμένη
και τον κήπο του να καίγεται.
Από εκείνη την μέρα εγκατέλειψα κάθε ελπίδα
για μεταφορές και αποδέχτηκα οτι δεν μπορώ
να γράψω ποίηση γι αυτό
πως οτιδήποτε προσπαθούσα να γράψω,
είχε ήδη ξεκοιλιαστεί.
Σαν το απόγευμα που πέρασα με μιά γυναίκα
που είχε βιαστεί
και την ρώτησα πως θα μπορούσα να εκφράσω
αυτό που ένοιωθε μέσα σε μιά στροφή,
χρησιμοποιώντας παρομοίωση ή παρήχηση
μέχρι που με κοίταξε και είπε:
"Δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά που λες,
αλλά μπορώ να σου το πω με απλά λόγια,
πως είναι σαν να ζει ο Σατανάς μες την ψυχή σου."
Ποίηση...
Δεν είναι για μένα...
Είναι γι ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν
όμορφες λέξεις
καθώς βάζουν κόκκινο κρασί στα χείλη του άσπρου δέρματος τους
και να χειροκροτούν για την τεχνική του αρτιότητα
το πνεύμα, την ευφυία το μέτρο και την φόρμα του.
Αυτό δεν με βοηθάει, ούτε και η σειρήνα του ασθενοφόρου
που ξεφωνίζει πάνω από τον τίτλο του ποιήματος...
Κι αυτό δεν είναι ένα ποιήμα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
Επειδή έκλαψα διαβάζοντας Dunn, Arun Kolatkar, Borges και Νερούντα.
Έκλαψα όταν έψαξα για γυναίκες ποιήτριες και δεν βρήκα παρά λίγες.
Έκλαψα όταν ρώτησα πόσους μαύρους ποιητές έχει εκδόσει το Penguin
και μου είπαν μόνο δύο.
Όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών μου είπε πως η γλώσσα
δεν είναι το δυνατότερο σημείο μου
και πως η οργή μου συνθλίβει την νοημοσύνη μου
και πως θα πρεπε να μάθω κάτι άλλο για να ζήσω...
Και έκλαψα επίσης
όταν μίλησα με μιά ομάδα νεαρών αντρών
σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άντρας
για το πως φτάσαμε να κληρονομήσουμε αυτό τον καρκινογενή πολιτισμό,
πως κληρονομήσαμε τον μισογυνισμό
αντικειμενοποιήσαμε και δοξάσαμε την βία,
ενώ σιωπηλά καταστείλαμε κάθε τι αισθησιακό.
Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα θέματα για να γράψω κάτι
και να ζήσω με αυτά
γι αυτό και θα συνεχίσω να λέω
πως αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής.
γιατί όλα τα παραπάνω,
παρεκλίνουν και αγνοούν τους κανόνες που έχουν
καθοριστεί από το κατεστημένο.
Όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία
επειδή τέλειωσα τώρα και μ ακούσατε ως εδώ.
Το τέλος είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι
γιατί οι συγγραφείς ξέρουν
πως αυτό θα είναι η τελική εντύπωση που θα σχηματίσει
ο αναγνώστης
Οπότε σοφά διαλέγω το παρακάτω:
Δημιουργηθήκαμε από όσα πράγματα μας τσάκισαν
απλά για να μας κρατήσουν ζωντανούς.
Ίσως και να μπορούσα να πω απλά αυτό
αλλά δεν το έκανα
επειδή όπως είπα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής...
*Ευχαριστώ τον Περικλή και τον Χρήστο για την βοήθεια στην μετάφραση !!!

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Δεν μπόρεσαν...

"Τι; Πάλι μόνο σεξ και μετά γειά σου;
Ως πότε θα συνεχίσουμε έτσι;
Κάτι μέσα μου ζητάει κάτι παραπάνω, ας δοκιμάσουμε.
Ναι, ναι ξέρω μιά χαρά είμαστε κι έτσι, προχωράμε ελεύθεροι έχουμε πολλές επιλογές...
Αν θα θελες όμως, που νομίζω πως το θες, θα μπορούσαμε να προχωρίσουμε μαζί...
Και μαζί, ίσως καταφέρουμε να πάμε ακόμα πιο μακρυά....
Ναι καταλαβαίνω...
Για να συμβεί αυτό θέλει τόλμη και μιά τεράστια απόσταση που θα πρέπει να διανύσουμε
ως που να πάμε από το εγώ στο εμείς..."
Παρέμειναν για ώρα βουβοί κι οι δυό τους.
Κανείς δεν τόλμησε να κάνει το βήμα...
Ξέρανε πως αν κάποιος έκανε ένα βήμα θα χανόταν στην αγγαλιά του άλλου,
μα προτίμησαν να χαθούν στις μοναξιές τους, παραλυμένοι από τον φόβο...
Χρόνια μετά, τους βρίσκουμε σε άλλους τόπους, με διαφορετική πορεία ζωής -πετυχημένους- για οποιονδήποτε ξένο παρατηρητή.
Μάταια, πολλά βράδυα, γύρευε ο ένας τον άλλο σε εκατοντάδες ξένα μάτια και σώματα...
Δεν μπορέσαν ποτέ να ξεχάσουν το συναίσθημα που είχαν νοιώσει τότε,
την αίσθηση μιας καρδιάς που λαχταρούσε να πετάξει για να ενωθεί με μιάν άλλη
κι αυτό της λογικής που τραβούσε φρένο όσο πιο δυνατά μπορούσε,
΅Η ¨ευκαιρία¨ λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν μιά όμορφη γυναίκα, που είχε μακρυά μαλλιά μπροστά, μα ήταν φαλακρή από πίσω,
Αν δεν την αρπάξεις την ώρα που την συναντάς κι είναι μπροστά σου, χάθηκε.
Πολλά βράδυα αφού ντυνόταν κι έφευγαν όλοι οι τυχαίοι εραστές,
χανόμουν μέσα στις σκέψεις μου και με τσάκιζε η μοναξιά...
Τα ποτά και οι ουσίες δεν λειτουργούσαν πια εδώ και καιρό...
Αυτά τα βράδυα, μισούσα τον μύθο, μισούσα κι αυτόν αλλά πάνω απ΄ολα εμένα που δεν τόλμησα...¨


@Georgios Papadakis

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Xαρέμια Αγοριών



Σε αντίθεση με την σημερινή αντίληψη πως το Ισλάμ είναι κατά της ομοφυλοφιλίας, στην πραγματική ιστορία του Ισλάμ, όπως και σ αυτή του Χριστιανισμού, υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Πολλοί σημαντικοί άντρες στην Ισλαμική ιστορία, ειδικά οι κυβερνώντες και οι ποιητές, είναι γνωστό πως είχαν εραστές και εξυμνούσαν τον έρωτα μεταξύ ανδρών στην ποίηση τους.

Ο Αl-Hakem o 2ος, Χαλίφης της Κόρδοβα στην Ισπανία, είναι ένα παράδειγμα, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν.

Στα νιάτα του ήταν αποκλειστικά ομοφυλόφιλος. Ήταν σε όλους γνωστό και μάλιστα είχε δικό του χαρέμι αγοριών.
Αυτό όμως κάποια στιγμή έγινε πρόβλημα, επειδή έπρεπε να αποκτήσει έναν διάδοχο.
Μετά από ψήφισμα, αποφασίστηκε να βάλουν στο χαρέμι του και μία παλλακίδα, την οποία ντύσανε σαν άντρα και μάλιστα της δώσαν το αντρικό όνομα Jafar.

Ο Al-Hakem ο 2ος, έχτισε το μεγαλύτερο κάστρο στην Ευρώπη (446 μέτρα μήκος, 89 μέτρα πλάτος και 1200 μέτρα περίμετρο) στην Gomaz και επίσης εξασφάλισε μιά μακρά περίοδο ειρήνης στην Ανδαλουσία.
Ήταν αφοσιωμένος στα βιβλία και την μάθηση και η βιβλιοθήκη του έφτασε τους 400.000 τόμους. (Την κατέστρεψαν οι Βερβέροι της Κόρδοβα το 1100)
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, ανέλαβε μιά τεράστια προσπάθεια μετάφρασης χιλιάδων βιβλίων από τα Λατινικά και Ελληνικά στα Αραβικά, με την σύσταση μιάς ομάδας που έφτιαξε γι αυτό τον λόγο και αποτελούταν τόσο απο Μουσουλμάνους όσο και Χριστιανούς.
Μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα, σχεδόν όλα τα Ελληνικά και Ελληνιστικά έργα είχαν μεταφραστεί στα Αραβικά.

Πηγή: Crompton, Louis: Homosexuality and Civilization

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

O Γιώργος...



Ο Γιώργος η κορμάρα στα τριάντα
Την πάτησε κι αγάπησε κι εμένα
Την νύχτα που παράταγε
Την πιάτσα μια για πάντα
Την πέσαν δυο ξενέρωτοι
Και του 'σπασαν τα φρένα

Την ώρα που τον βάζαν χειρουργείο
Μου είπε ο Γιωργάκης το μικρό
Αγάπη μου σου άφησα
Επάνω στο ψυγείο
Αυτό το σουξεδάκι το παλιό

"Κουνήσου μάγκα
Και ρίχ’ τα φράγκα
Τα κάνω όλα εγώ
Όπως τα θέλεις
Κι όπως γουστάρεις
Εγώ είμαι ο Γιώργος
Κι είμαι από χωριό..."

Τραγούδι: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου