Πρώτα ήρθαν...

Πρώτα ήρθαν για τους κουμουνιστές
και δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν κουμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν ομοφυλόφιλος.
Μετά ήρθαν για τους μετανάστες
και δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν μετανάστης.
Μετά ήρθαν για τους Μουσουλμάνους
κα δεν μίλησα, επειδή δεν ήμουν Μουσουλμάνος.
Μετά ήρθαν για εμένα
μα δεν είχε μείνει κανείς για να μιλήσει...
Η ιστορία είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται
αν δεν μας γίνει μάθημα...
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στον Γερμανό πάστορα Martin Niemoller και όχι στον Μπρέχτ όπως έχει κυκλοφορίσει.
Είναι ένα ποίημα αυτοβιογραφικό κατά το πρώτο του μέρος τουλάχιστον γιατί ο ίδιος μίλησε και ίσως γι αυτό όταν ο Χίτλερ διέταξε την καταδίκη του σε θάνατο, ασκήθηκαν πιέσεις από την Μ.Βρετανία και μεταράπηκε η ποινή τουσε ισόβια κάθειρξη.
Λίγο αργότερα όμως τον στείλαν στο Νταχάου όπου και παρέμεινε
από το 1941 ως την απελευθέρωση του από τον Αμερικάνικο στρατό το 1945.
Στην αρχή προσπάθησε να συνεργαστεί με το Φασιστικό καθεστώς, όμως ήταν αντίθετος με το να απαγορευτεί στους Εβραίους να είναι ιερείς.
Η εκκλησία τότε (που όπως και σε όλα τα μέρη του κόσμου, η εκκλησία πάντα συνεργάζεται με την οποιαδήποτε εξουσία) δέχτηκε να βάλει τον αγκυλωτό σταυρό πάνω στον κλασικό σταυρό.
Ο Nielmoller αντέδρασε και δημιούργησε δική του εκκλησία την Εκκλησία της Ομολογίας (Bekennende Kirche),
η οποία θεωρούσε τους Ναζί Χριστιανούς αιρετικούς.
Κυκλοφόρισε μιά ιστορία τότε η οποία ενόχλησε πολύ το φασιστικό καθεστώς.
Μιά ημέρα λέει ένας ιερέας από τον άμβωνα, είπε 3 φορές πριν αρχίσει την λειτουργία
"όποιος/α δεν ανήκει στην Αρία φυλή να αποχωρήσει από την εκκλησία"
Την 3η φορά λέει, ο Χριστός έβγαλε μιά λάμψη πάνω στον σταυρό, γεγονός που έκανε όλο τον κόσμο να στρέψει εκεί το βλέμμα του. Και τότε όλοι πρόσεξαν, πως ο Χριστός είχε δακρύσει...
Η ιστορία αυτή από στόμα σε στόμα, διαδόθηκε σε όλη την Γερμανία.
Γι αυτό και ο Nielmoller θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος ώστε ήταν κρατούμενος με προσωπική εντολή του Χίτλερ.
Τώρα η εκδοχή που βάζω παραπάνω, είναι μία από τις παραλλαγές που έχει κυκλοφορίσει.
Ίσως ποτέ να μην μάθουμε την πρώτη εκδοχή. Οι μελετητές και το ίδρυμα Nielmoller έχουν όλοι τις προκαταλήψεις τους.
Άλλοι λένε πως στο προτότυπο αναφέρονται μόνο οι κουμουνιστές, οι Εβραίοι και οι συνδικαλιστές.
Άλλοι εξαιρούν τους Εβραίους και άλλοι τους κουμουνιστές.
Κάποιοι προσθέτουν τους Καθολικούς, κάποιοι τους τσιγγάνους και πάει λέγοντας.
Η προσθήκη για τους ομοφυλόφιλους δεν είναι δική μου, αλλά προτωεμφανίστηκε στο gay Pride στο San Francisco το 1977 όπως το βλέπουμε στην φωτογραφία.
Το 1967 ο Nielmoller είχε επισκευτεί το Βιετνάμ και είχε συναντήσεις με ειρηνιστές κάποιοι από τους
οποίους δημιουργήσαν 2 χρόνια μετά το Gay Liberation Front.
Σε κάποιον από αυτούς είπε πως τους στηρίζει αφού είχε πολλούς φίλους ομοφυλόφιλους που
γνώρισε στο Νταχάου σαν συγκρατούμενους του και πως στο ποίημα του τους είχε συμπεριλάβει κι αυτούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά για τους ομοφυλόφιλους από τον Nielmoller.
Στο βιβλίο του "Τι θα έλεγε ο Χριστός σήμερα" αναφέρει κάπου: "O Χριστός ξανακατέβηκε στην γη σαν γυναίκα, μα δεν του δώσαν προσοχή επειδή ήταν γυναίκα. Κάποια άλλη φορά, κατέβηκε σαν ομοφυλόφιλος, μα τον χλευάσαν και τον είπαν ασεβή επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Μιά 3η φορά ξανακατέβηκε σαν Εβραίος, και πρώτοι οι Χριστιανοί δεν τον πίστεψαν, αναφωνώντας -Δεν μπορεί να έκανε ο Θεός ξανά το ίδιο λάθος"
Το βιβλίο φυσικά είναι απαγορευμένο και κλειδωμένο στα συρτάρια της Εκκλησίας μέχρι σήμερα...
@GeorgiosPapadakis

Θυμάσαι;

Θυμάσαι που έτρεχα από πίσω σου σαν χαζός;
Νόμιζα πως θα με θεωρήσεις περίεργο...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως μου αρέσεις;
Νόμιζα πως θα με βρίσεις...
Αλλά δεν το έκανες,,,
Θυμάσαι την μέρα που σου είπα πως σε αγαπώ;
Νόμιζα πως θα μου πεις πως είναι νωρίς ακόμα...
αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι ένα βράδυ που γύρισα στο σπίτι αργά σουρωμένος.
μου έριξες νερό στο πρόσωπο και με έβαλες να κοιμηθώ..
Το πρωί μου έκανες καφέ, ζωγράφισες μιά καρδούλα
κι έβαλες στην μέση ένα ντεπόν...
Την ώρα που πήγα να πλυθώ είδα τον λαιμό μου
γεμάτο πιπιλιές από κάποιον άλλο...
Τις είχες δει φυσικά το βράδυ...
Ήμουνα σίγουρος πως θα με βρίσεις και θα με παρατήσεις...
Αλλά δεν το έκανες.,..
Όταν επέστρεψες στο σπίτι, πήγα να μιλήσω,,,
έκανα ώρες πρόβες με διάφορα σενάρια μες το μυαλό μου,..
Μόλις πήγα να μιλήσω, έβαλες το δάχτυλο σου στο στόμα μου
και μ ένα ζεστό χαμόγελο μου είπες-. μην πεις τίποτα:
Με ρώτησες αν σ αγαπώ, έγνεψα ναι , μ αγκάλιασες και είπες
τότε τίποτα δεν έχει σημασία...
Θυμάσαι την μέρα που βγήκες απ¨το μπάνιο
και μ έπιασες να σκαλίζω το κινητό σου;
Νόμιζα πως θα απογοητευτείς και θα θυμώσεις,
αλλά δεν το έκανες...
Μ αγγάλιασες και μου είπες ΅¨μωρό μου αν δεν αποφασίσουμε να
πάρουμε το ρίσκο να εμπιστευόμαστε απόλυτα ο ένας τον άλλον,
δεν θα καταφέρουμε ποτέ να μετουσιώσουμε τον έρωτα σε αγάπη.΅΅
Θυμάσαι την ημέρα που βγήκα με συναδέλφους και ήπιαμε πολύ...
Με έβαλες να σου υποσχεθώ πως θα πάρω ταξί για να γυρίσω.
Το υποσχέθηκα - μα δεν το έκανα...
Στο νοσοκομείο φοβόμουνα πως θα μου πεις ως εδώ....
Μα δεν το έκανες...
Θυμάσαι πόσα βράδυα στο σπίτι παραλυμένος απ τον πόνο
μέσα στα νεύρα σου φώναζα και σε έβριζα για φανταστικούς λόγους;
Πίστευα πως μιά μέρα θα μου κοπανήσεις την πόρτα στο πρόσωπο και θα χαθείς...
Αλλά δεν το έκανες...
Θυμάσαι την μέρα που ήρθαν στο σπίτι οι φίλοι σου
και πήγα για ύπνο νωρίτερα,
και τους άκουσα να σου λένε ¨¨ θα πρέπει να βρεις την δύναμη να τον αφήσεις...
δεν θα χαλάσεις την ζωή σου μένοντας μαζί του¨¨
Νόμιζα πως θα συμφωνήσεις - και δεν θα σε κατηγορούσα...
Αλλά δεν το έκανες...
Σε άκουσα να τους διώνχεις λέγοντας τους πως αν δεν κατανοήσουν
το γιατί ήταν μεγάλη καφρίλα αυτό που είπαν να μην σου ξαναμιλήσουν...
Η καρδιά μου πετάρισε εκείνο το βράδυ όπως την μέρα που σε πρωτοφίλησα...
Θυμάσαι την μέρα που ήθελα να πάμε στο λάιβ σε εκείνο το απόμερο μπαράκι,,,
πήρες τηλέφωνο και σου είπαν πως είναι σχεδόν αδύνατη η πρόσβαση
για άτομα με καροτσάκι...
Σου είπα δεν πειράζει ....σιγά το λάιβ και ήμουν σίγουρος πως θα συμφωνήσεις,,,
Αλλά δεν το έκανες...άφησες το καροτσάκι στο αυτοκίνητο
και με πήγες κουβαλητό αγγαλιά ως εκεί...
Θυμάσαι...θυμάσαι...πόσα να γράψω;;;...
Κι αν τα γράφω όλα αυτά τώρα εδώ, είναι για να σου πω
πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο
επειδή δεν έκανες ποτέ τίποτα απ ότι πίστευα πως θα κάνεις...

@Georgios Papadakis

The Man who doesn t Love me Anymore

Ποιος είσαι εσύ, που σαν τρελός τυφλός τοξότης ρίχνεις τα ζωντανά φλεγόμενα σου βέλη στον ατέρμονα δρόμο, και σαν διάττοντας αστέρας με χτυπάς μέχρι θανάτου;
Είσαι μήπως η λάμψη ενός μυστηριώδους Άγγελου που έχασε την ισορροπία του και χορεύει με τα λαμπρά φτερά του πάνω στο ουράνιο ρεύμα;
Πως βρίσκεις καταφύγιο στο μελλοντικό μου σπίτι, αυτό που μπορώ να επισκεφτώ μόνο στα όνειρα μου;
Ο Άγγελος που δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να ματαιώσει τα όνειρο, του να περιπλανηθώ με την σκέψη ανάμεσα στ’ αστέρια, και να αγγίξω το απέραντο …να αγγίξω τις στιγμές που το φως χαϊδεύει το άπειρο.
Αλάβαστρος ανάλαφρος και φλεγόμενος νεφρίτης.
@Lefty Costa

Δεν θα σε κρίνω για...

Δεν θα σε κρίνω αν είσαι γυναίκα, άντρας, τράνς, intersex ή no no...
Δεν θα σε κρίνω για τον σεξουαλικό προσανατολισμό σου
Δεν θα σε κρίνω για την φυλή σου ή την χώρα σου
Δεν θα σε κρίνω για το χρώμα του δέρματος σου
Δεν θα σε κρίνω για την ιδεολογία ή την θρησκεία σου
Δεν θα σε κρίνω για τα γούστα σου στην τέχνη
Δεν θα σε κρίνω αν είσαι πλούσιος ή φτωχός

Θα σε κρίνω αν φέρεσαι άσχημα στα παιδιά ή τους συνανθρώπους σου
Θα σε κρίνω αν δε σέβεσαι τα ζώα
Θα σε κρίνω αν πετάς σκουπίδια στον δρόμο
Θα σε κρίνω αν φέρεσαι άσχημα στους υφισταμένους σου
Θα σε κρίνω αν δεν σέβεσαι τα φυσικά όρια των άλλων
Θα σε κρίνω αν η ιδεολογία σου ή η θρησκεία σου γίνεται άλλοθι για να κατακρίνεις και να θεωρείς κατώτερους από εσένα τους συνανθρώπους σου...
Θα σε κρίνω αν είσαι βίαιος
Θα σε κρίνω αν δεν σέβεσαι τις θέσεις των ΑΜΕΑ στα πάρκινκ
Θα σε κρίνω αν δεν βγάζεις φλας όταν στρίβεις...Αυτά...
*Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη, αλλά νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ήδη ;)
Photo: Tristan Ridel by Rainer Torrado

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;

Είναι ευλογία ή κατάρα η ομορφιά;
Σύμφωνα με τον Björn Andrésen τον νεαρό πρωταγωνιστή της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία" είναι κατάρα.
"Στον Βισκόντι χρωστάω τα πάντα.
Όμως αν και με βοήθησε να φτάσω στην κορυφή μέσα σε μιά μέρα, η υπόλοιπη πορεία της ζωής μου δεν ήταν παρά ένα θλιβερό κατρακύλισμα πρός τα κάτω...κι αυτό δεν ήταν παρά τραγικό...
Μέχρι και σήμερα 61 χρονών πλέον, δεν ξέρω τι σημαίνει το να φλερτάρεις.
Δεν προλαβαίνεις να στρέψεις κάπου το βλέμμα σου κι αμέσως σε πλησιάζουν.
Προσπάθησα πολύ αλλά μάταια να αποτινάξω την εικόνα του όμορφου νεαρού.
Μιά φορά σε ένα πάρτυ ενός φίλου - γνωστού μουσικοσυνθέτη - έπαιξα Λίστ στο πιάνο και μόλις τέλειωσα με χειροκρότησαν όλοι όπως είναι φυσικό. Τότε πέρασε μιά κοπέλα και είπε: "Ω! Μπορεί να κάνει και κάτι άλλο!"
Κι όλοι γέλασαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με πλήγωσε αυτό...και το ότι η ίδια αντιμετώπιση υπήρχε και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που προσπάθησα να κάνω κάτι άλλο στην ζωή μου...
Κάποια μέρα μετά τα γυρίσματα, ο Βισκόντι με πήρε μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και το συνεργείο και πήγαμε σε ένα gay bar.
Το προσωπικό ήταν όλοι gay και με κοίταζαν ενοχλητικά σαν ένα υπέροχο κομμάτι νέου κρέατος σε πιάτο.
Και ήξερα πως δεν πρέπει να αντιδράσω άσχημα, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με "κοινωνική αυτοκτονία"
Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές αργότερα στην ζωή μου από άντρες και γυναίκες.
Ότι κι αν έπαιξα στο θέατρο, όσο κι αν έπαιξα μουσική με το συγκρότημα μου, όλοι ερχόταν να δούν τον "Τάτζιο",
το ανδρόγυνο σύμβολο ομορφιάς που με έκανε διάσημο.
Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να γίνω ανώνυμος, όμως η εικόνα του αγοριού που ήμουν τότε είναι ανελέητη...Θα με καταδιώκει για πάντα. Η κατάρα της ομορφιάς μου...
*Στην φωτογραφία ο Björn, σε μιά ημέρα ανάπαυλας από τα γυρίσματα της ταινίας "Θάνατος στην Βενετία"

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
όταν μου είναι αδύνατο να βρώ έναν καλύτερο τρόπο να πω, πως το 2012
48 άνθρωποι σκοτώθηκαν από όπλα
και 120 γυναίκες σκοτώθηκαν από τους αγαπημένους τους συντρόφους.
Δεν είμαι ποιητής
όταν δεν μπορώ να βρώ έναν πιο όμορφο τρόπο να πω
πως κανένα αλλο έθνος δεν έχει περισσότερους φυλακισμένους σε σχέση με τον πληθυσμό του,
όσους η Αμερική
Πως περισσότεροι μαύροι είναι σήμερα φυλακισμένοι
απ' 'οσους ήταν στην περίοδο του Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής
Δεν είμαι ποιητής
Όταν δεν μπορώ να βρώ εξυπνες λέξεις που να ωραιοποιήσουν το γεγονός
πως πρίν από το 2008 ο Νέλσον Μαντέλα βρισκόταν στην Αμερικάνικη λίστα
των πιο επικίνδυνων τρομοκρατών για πάνω από 60 χρόνια
Το ότι ο Κάμερον είναι ένας ψεύτης, το ότι ο Κάμερον ήταν από τα
βασικά μέλη της Ομοσπονδίας των Συντηρητικών Φοιτητών το 1989,
που ήλπιζαν να κρεμάσουν τον Μαντέλα
Συγχωρέστε με
επειδή σήμερα δεν είμαι ποιητής
κι αυτό δεν είναι ένα ποίημα
όταν τα ωραία λόγια μου διαφεύγουν και δεν μπορώ να συμπεριλάβω
τον αγώνα των φτωχών στην μεταφυσική της γλώσσας
για το ότι από την στιγμή που άφησε το γραφείο της
η Μάργαρετ Θάτσερ το 1990
τα ετήσια εισοδήματα του πλουσιότερου 0.01% της Βρετανικής κοινωνίας
αυξήθηκαν μέχρι και 70% του Εθννικού μέσου όρου
και δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός
πως οι βασικοί φορείς χάραξης της πολιτικής και ηγέτες
που υπηρετούν τον κόσμο, δεν έκαναν ποτέ στην ζωή τους
κάποια άλλη δουλειά πέραν της πολιτικής
Από τους ανθρώπους που καθορίζουν τον κατώτατο μισθό
μόνο το 4% έχει κάνει κάποια άλλη δουλειά στην ζωή του
πέραν της πολιτικής
και όταν το 68% απ΄ αυτούς πήγε σε ιδιωτικά σχολεία
Γι αυτό τον λόγο, αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
επειδή ότι κι αν έχω γράψει
υποφέρει από το βάρος της δικής του ματαιότητας
όταν έρχεται ακόμη μία μητέρα στην δουλειά
με ένα φρεσκομαυρισμένο μάτι
όταν υπάρχει ακόμη ένα κενό κάθισμα στην θέση που καθόταν
ο James την περασμένη βδομάδα
κι όταν ρωτώ τους συμμαθητές του που είναι,
βλέπω τα νεανικά τους μάτια να δακρύζουν
λες και το φέρετρο έπεσε πάνω τους
Αλλά βλέπετε
Μπορώ να τα κατανοήσω όλα αυτά καλύτερα
όταν περικόπτονται προγράμματα τα οποία
θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τον κόσμο,
ο οποίος πλέον εμπνέεται από από το έγκλημα
και τα αφόρητα σκουπίδια της κυρίαρχης κουλτούρας.
Ιδιωτικά σωφρονιστικά ιδρύματα, φυλακές με σκοπό το κέρδος
Όταν στις νεαρές κοπέλες δεν δίνεις περισσότρες επιλογές
από το να είναι απλά το κορίτσι κάποιου,
η μητέρα κάποιου,
η σιωπή κάποιου...
αλλά βλέπετε; Το ξανάκανα.
Πηδάω από θέμα σε θέμα,
δεν ακολουθώ κάποια παραδοσιακή ποιητική μορφή
γι αυτό
είμαι ένας απαίσιος ποιητής
Γιατί πως να το πω στην γλώσσα της φυλακής
και μετά να το εξηγήσω σ ένα νεαρό μαύρο
το ότι κάποτε ήταν βασιλιάδες και βασίλισσες χωρών
των οποίων το όνομα δεν υπάρχει πια στην γλώσσα τους
Πως μπορώ να τους επιστρέψω την ιστορία τους;
Πως να αναφέρω τα ευρήματα των ανασκαφών
και τ αποτελέσματα των ερευνών από την δειγματοληψία
επιδερμικών κυτάρων από 300 μούμιες;
Πως να τους δείξω φωτογραφίες από ουρανοξύστες
προτού υπάρξουν ουρανοξύστες;
Πως να τα κάνω όλ'αυτά και μετά να πρέπει να τους
ρωτήσω από ποιό μέρος της γης είναι;
Και το γιατί δεν γράφω ποιήματα για το 1974, την ΕΟΚΑ και τον Κίσσινγκερ;
Μέχρι να τους πω
πως δεν είμαι ποιητής
και πως τίποτα απ'όσα μπορώ να γραψω
δεν μπορούν να απογυμνώσουν την ιδέα της φυλής
που τόσο έχουμε προσκοληθεί.
Τίποτα απ όσα μπορώ να γράψω,
δεν μπορεί να συμπεριλλάβει την ιδέα
της σημαντικότητας του μιτοχονδριακού DNA
και πως το 99,99% των εαυτών μας
παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο
Του ότι ένα μέλος του BNP (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα)
έχει πιθανότατα περισσότερο
Αραβικό και Ασιατικό αίμα μέσα του
απ' ότι οι μουσουλμάνοι στο τζαμί
που θέλουν να ανατινάξουν.
Ότι η μετανάστευση δεν είναι επιλογή
Ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται στην Αγγλία
για τον εξαιρετικό καιρό, την φιλοξενία
και την ποιότητα ζωής.
Πως να τα εξηγήσω όλ αυτά
και ταυτόχρονα να διατηρήσω κάποια
καλλιτεχνική αξία;
Πέρασα μέρες ψάχνοντας να κάνω μιά μεταφορά
που να συμπεριλάβει την έξοδο των Παλαιστινίων
Μέχρι που είδα ένα όμορφο και περιποιημένο σπίτι
κι όταν άνοιξα την πόρτα
είδα τα υπάρχοντα τους λεηλατημένα
την οικογένεια κατασφαγμένη
και τον κήπο του να καίγεται.
Από εκείνη την μέρα εγκατέλειψα κάθε ελπίδα
για μεταφορές και αποδέχτηκα οτι δεν μπορώ
να γράψω ποίηση γι αυτό
πως οτιδήποτε προσπαθούσα να γράψω,
είχε ήδη ξεκοιλιαστεί.
Σαν το απόγευμα που πέρασα με μιά γυναίκα
που είχε βιαστεί
και την ρώτησα πως θα μπορούσα να εκφράσω
αυτό που ένοιωθε μέσα σε μιά στροφή,
χρησιμοποιώντας παρομοίωση ή παρήχηση
μέχρι που με κοίταξε και είπε:
"Δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά που λες,
αλλά μπορώ να σου το πω με απλά λόγια,
πως είναι σαν να ζει ο Σατανάς μες την ψυχή σου."
Ποίηση...
Δεν είναι για μένα...
Είναι γι ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν
όμορφες λέξεις
καθώς βάζουν κόκκινο κρασί στα χείλη του άσπρου δέρματος τους
και να χειροκροτούν για την τεχνική του αρτιότητα
το πνεύμα, την ευφυία το μέτρο και την φόρμα του.
Αυτό δεν με βοηθάει, ούτε και η σειρήνα του ασθενοφόρου
που ξεφωνίζει πάνω από τον τίτλο του ποιήματος...
Κι αυτό δεν είναι ένα ποιήμα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής
Επειδή έκλαψα διαβάζοντας Dunn, Arun Kolatkar, Borges και Νερούντα.
Έκλαψα όταν έψαξα για γυναίκες ποιήτριες και δεν βρήκα παρά λίγες.
Έκλαψα όταν ρώτησα πόσους μαύρους ποιητές έχει εκδόσει το Penguin
και μου είπαν μόνο δύο.
Όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών μου είπε πως η γλώσσα
δεν είναι το δυνατότερο σημείο μου
και πως η οργή μου συνθλίβει την νοημοσύνη μου
και πως θα πρεπε να μάθω κάτι άλλο για να ζήσω...
Και έκλαψα επίσης
όταν μίλησα με μιά ομάδα νεαρών αντρών
σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άντρας
για το πως φτάσαμε να κληρονομήσουμε αυτό τον καρκινογενή πολιτισμό,
πως κληρονομήσαμε τον μισογυνισμό
αντικειμενοποιήσαμε και δοξάσαμε την βία,
ενώ σιωπηλά καταστείλαμε κάθε τι αισθησιακό.
Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα θέματα για να γράψω κάτι
και να ζήσω με αυτά
γι αυτό και θα συνεχίσω να λέω
πως αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής.
γιατί όλα τα παραπάνω,
παρεκλίνουν και αγνοούν τους κανόνες που έχουν
καθοριστεί από το κατεστημένο.
Όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία
επειδή τέλειωσα τώρα και μ ακούσατε ως εδώ.
Το τέλος είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι
γιατί οι συγγραφείς ξέρουν
πως αυτό θα είναι η τελική εντύπωση που θα σχηματίσει
ο αναγνώστης
Οπότε σοφά διαλέγω το παρακάτω:
Δημιουργηθήκαμε από όσα πράγματα μας τσάκισαν
απλά για να μας κρατήσουν ζωντανούς.
Ίσως και να μπορούσα να πω απλά αυτό
αλλά δεν το έκανα
επειδή όπως είπα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
κι εγώ δεν είμαι ποιητής...
*Ευχαριστώ τον Περικλή και τον Χρήστο για την βοήθεια στην μετάφραση !!!

Δεν μπόρεσαν...

"Τι; Πάλι μόνο σεξ και μετά γειά σου;
Ως πότε θα συνεχίσουμε έτσι;
Κάτι μέσα μου ζητάει κάτι παραπάνω, ας δοκιμάσουμε.
Ναι, ναι ξέρω μιά χαρά είμαστε κι έτσι, προχωράμε ελεύθεροι έχουμε πολλές επιλογές...
Αν θα θελες όμως, που νομίζω πως το θες, θα μπορούσαμε να προχωρίσουμε μαζί...
Και μαζί, ίσως καταφέρουμε να πάμε ακόμα πιο μακρυά....
Ναι καταλαβαίνω...
Για να συμβεί αυτό θέλει τόλμη και μιά τεράστια απόσταση που θα πρέπει να διανύσουμε
ως που να πάμε από το εγώ στο εμείς..."
Παρέμειναν για ώρα βουβοί κι οι δυό τους.
Κανείς δεν τόλμησε να κάνει το βήμα...
Ξέρανε πως αν κάποιος έκανε ένα βήμα θα χανόταν στην αγγαλιά του άλλου,
μα προτίμησαν να χαθούν στις μοναξιές τους, παραλυμένοι από τον φόβο...
Χρόνια μετά, τους βρίσκουμε σε άλλους τόπους, με διαφορετική πορεία ζωής -πετυχημένους- για οποιονδήποτε ξένο παρατηρητή.
Μάταια, πολλά βράδυα, γύρευε ο ένας τον άλλο σε εκατοντάδες ξένα μάτια και σώματα...
Δεν μπορέσαν ποτέ να ξεχάσουν το συναίσθημα που είχαν νοιώσει τότε,
την αίσθηση μιας καρδιάς που λαχταρούσε να πετάξει για να ενωθεί με μιάν άλλη
κι αυτό της λογικής που τραβούσε φρένο όσο πιο δυνατά μπορούσε,
΅Η ¨ευκαιρία¨ λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν μιά όμορφη γυναίκα, που είχε μακρυά μαλλιά μπροστά, μα ήταν φαλακρή από πίσω,
Αν δεν την αρπάξεις την ώρα που την συναντάς κι είναι μπροστά σου, χάθηκε.
Πολλά βράδυα αφού ντυνόταν κι έφευγαν όλοι οι τυχαίοι εραστές,
χανόμουν μέσα στις σκέψεις μου και με τσάκιζε η μοναξιά...
Τα ποτά και οι ουσίες δεν λειτουργούσαν πια εδώ και καιρό...
Αυτά τα βράδυα, μισούσα τον μύθο, μισούσα κι αυτόν αλλά πάνω απ΄ολα εμένα που δεν τόλμησα...¨

@Georgios Papadakis

Xαρέμια Αγοριών

Σε αντίθεση με την σημερινή αντίληψη πως το Ισλάμ είναι κατά της ομοφυλοφιλίας, στην πραγματική ιστορία του Ισλάμ, όπως και σ αυτή του Χριστιανισμού, υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Πολλοί σημαντικοί άντρες στην Ισλαμική ιστορία, ειδικά οι κυβερνώντες και οι ποιητές, είναι γνωστό πως είχαν εραστές και εξυμνούσαν τον έρωτα μεταξύ ανδρών στην ποίηση τους.

Ο Αl-Hakem o 2ος, Χαλίφης της Κόρδοβα στην Ισπανία, είναι ένα παράδειγμα, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν.

Στα νιάτα του ήταν αποκλειστικά ομοφυλόφιλος. Ήταν σε όλους γνωστό και μάλιστα είχε δικό του χαρέμι αγοριών.
Αυτό όμως κάποια στιγμή έγινε πρόβλημα, επειδή έπρεπε να αποκτήσει έναν διάδοχο.
Μετά από ψήφισμα, αποφασίστηκε να βάλουν στο χαρέμι του και μία παλλακίδα, την οποία ντύσανε σαν άντρα και μάλιστα της δώσαν το αντρικό όνομα Jafar.

Ο Al-Hakem ο 2ος, έχτισε το μεγαλύτερο κάστρο στην Ευρώπη (446 μέτρα μήκος, 89 μέτρα πλάτος και 1200 μέτρα περίμετρο) στην Gomaz και επίσης εξασφάλισε μιά μακρά περίοδο ειρήνης στην Ανδαλουσία.
Ήταν αφοσιωμένος στα βιβλία και την μάθηση και η βιβλιοθήκη του έφτασε τους 400.000 τόμους. (Την κατέστρεψαν οι Βερβέροι της Κόρδοβα το 1100)
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, ανέλαβε μιά τεράστια προσπάθεια μετάφρασης χιλιάδων βιβλίων από τα Λατινικά και Ελληνικά στα Αραβικά, με την σύσταση μιάς ομάδας που έφτιαξε γι αυτό τον λόγο και αποτελούταν τόσο απο Μουσουλμάνους όσο και Χριστιανούς.
Μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα, σχεδόν όλα τα Ελληνικά και Ελληνιστικά έργα είχαν μεταφραστεί στα Αραβικά.

Πηγή: Crompton, Louis: Homosexuality and Civilization

O Γιώργος...

Ο Γιώργος η κορμάρα στα τριάντα
Την πάτησε κι αγάπησε κι εμένα
Την νύχτα που παράταγε
Την πιάτσα μια για πάντα
Την πέσαν δυο ξενέρωτοι
Και του 'σπασαν τα φρένα

Την ώρα που τον βάζαν χειρουργείο
Μου είπε ο Γιωργάκης το μικρό
Αγάπη μου σου άφησα
Επάνω στο ψυγείο
Αυτό το σουξεδάκι το παλιό

"Κουνήσου μάγκα
Και ρίχ’ τα φράγκα
Τα κάνω όλα εγώ
Όπως τα θέλεις
Κι όπως γουστάρεις
Εγώ είμαι ο Γιώργος
Κι είμαι από χωριό..."

Τραγούδι: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

 

 

Somewhere Over The Rainbow

Αφιερωμένο σε όλους/ες μας που εδώ και καιρό έχουμε ανακαλύψει πως το "somewhere over the rainbow" είναι το αγαπημένο μας καταφύγιο, το οποίο βρίσκεται κάπου μεταξύ μυαλού και καρδιάς και στο οποίο προτιμάμε να ζούμε τον περισσότερο καιρό. Ο κόσμος θα ήταν ανυπόφορος χωρίς αυτό...

Σύριος Gay Πρόσφυγας αποκεφαλίζεται στην Τουρκία

O Σύριος gay πρόσφυγας Muhammed Wisam Sankari βγήκε από το σπίτι του την νύχτα της 23ης Ιουλίου.
Βρέθηκε νεκρός στο Yenikapi στις 25 Ιουλίου.
Αποκεφαλίστηκε και το σώμα του ήταν ακρωτηριασμένο σε τέτοιο βαθμό που οι φίλοι του μπόρεσαν να τον αναγνωρίσουν από τα ρούχα του μόνο.
Οι δολοφόνοι δεν έχουν συλληφθεί.
Στο παρελθόν είχε απειληθεί, απαχθεί και βιάστηκε από μιά ομάδα ανδρών.
Προσπαθούσε να καταφύγει σε κάποια άλλη χώρα, επειδή η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο.
Ας ακούσουμε τι έχουν να πουν οι φίλοι και συγκάτοικοι του.

Ο Ryaan ο οποίος τον γνώριζε εδώ κι ένα χρόνο λέει:
Αισθανόταν πολύ ανασφαλής τον τελευταίο καιρό.
Ήταν δύσκολο ακόμα και να περπατάμε στον δρόμο της Aksaray όπου ζούσαν, επειδή μας κυνηγούσαν με μαχαίρια και μας απείλησαν πολλές φορές, λέγοντας μας πως ήθελαν να μας βιάσουν.
Μέναμε σε ένα άλλο σπίτι πριν από το οποίο μας έδιωξαν επειδή είμασταν gay.
Ο κόσμος μας κοίταζε συνεχώς περίεργα. Γιατί; Κάναμε κάτι ανήθικο;
Πρίν από 5 μήνες περίπου μιά ομάδα ανδρών απήγαγε τον Wisam από το Fatih.
Τον πήγαν σ'ένα δάσος, τον χτύπησαν και τον βίασαν. Ήθελαν να τον σκοτώσουν όμως κατάφερε και γλύτωσε πηδώντας στον δρόμο.
Το καταγγείλαμε στην Αστυνομία όμως δεν έκαναν τίποτα.

Ο Gorkem επίσης φίλος του Wisam είναι από τα άτομα που πήγανε να αναγνωρίσουνε το πτώμα του, λέει με δάκρυα στά μάτια:
"Εκείνη την νύχτα ο Wisam βγήκε από το σπίτι. Ανησυχούσαμε όλοι λόγω των απειλών. Του είπαμε να μην βγεί, αλλά είπε πως θα επέστρεφε σε 15-20 λεπτά.
Δεν επέστρεψε στο απίτι όλη την νύχτα. Την επόμενη μέρα είχαμε πανικοβληθεί επειδή δεν μπορέσαμε να τον βρούμε.
Πήγαμε στην Ένωση για την Αλληλεγγύη των αιτούντων άσυλο μεταναστών (ASAM). Μας στείλανε στην Αστυνομία.
Δεν ξέραμε καν πως να πάμε εκεί και τι να πούμε...
"Την Κυριακή μας καλέσαν από το Αστυνομικό τμήμα. Πήγαμε στο Yenikapi με τον Ryan.
Tον είχαν κατακρεουργήσει. Τόσο βίαια, που είχαν σπάσει 2 μαχαίρια μέσα του.
Τον είχαν αποκεφαλίσει. Τα άντερα του ήταν έξω από το σώμα του.
Τον αναγνωρίσαμε μόνο από τα ρούχα που φορούσε."

Ο Diya λέει πως ζει μέσα στον φόβο και σκέφτεται με τρόμο το ποιος θα είναι ο επόμενος.

"Φοβάμαι τόσο. Νοιώθω πως με κοιτάζουν όλοι στον δρόμο.
Με έχουν απαγάγει 2 φορές στο παρελθόν. Την μία ίσα που κατάφερα να γυρίσω ζωντανός στο σπίτι.
Πήγα στον ΟΗΕ για να μου δώσουν τα χαρτιά μου, όμως μόνο ακούγανε και ούτε καν μου δώσαν μιά απάντηση.
Κανείς δεν νοιάζεται για εμάς. Απλά μιλάνε.
Δέχομαι απειλές από το τηλέφωνο. Μιλάω ήρεμα για να μην συμβεί κάτι.
Δεν έχει σημασία αν είσαι Σύριος ή Τούρκος, αν είσαι gay, είσαι στόχος για όλους.
Θέλουν να κάνουν σεξ μαζί σου κι αν δεν τους καθήσεις σε στοχοποιούν.
Ποιός θα με προστατέψει όταν δεν έχω χαρτιά;
Ποιός θα είναι ο επομενος;

Ο Rayan επικρίνει την ASAM και τον ΟΗΕ.
Ποιά η χρησιμότητα τους όταν δεν μπορούν να μας προστατέψουν;
Ο φίλος μας είναι νεκρός...

" Η ASAM και ο ΟΗΕ δεν κάνουν τίποτα για εμάς. Μόνο μόνοι μας μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
Δεν σου δίνουν οποιαδήποτε πληροφορία ή απάντηση.
Μόνο λόγια...η ASAM μας κάλεσε μετά τον θάνατο του Wisam. Μετά τον θάνατο του...Ποιό είναι το νόημα;
Ένα πολύ αγνό και καλό άτομο έχει φύγει από τον κόσμο...

 

Πηγή: Kaos GL

Ολυμπιακός;;;

Ρε φιλαράκι τι ομάδα είσαι;
0+.
Χα χα....ποδόσφαιρο εννοώ ρε σύ!
Δεν ξέρω ρε φίλε...ιδέα δεν έχω από ποδόσφαιρο.Δεν ασχολούμαι...
Ναι οι γκέιδες προτιμάτε την κολύμβηση ή ότι έχει να κάνει με όργανα.
Για τα όργανα...δεν θα το σχολιάσω...
Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό ρε συ...εννοώ κρίκους, δίσκους, ακόντια κι έτσι φάση...
Α...εντάξει....
Κι όμως όλοι οι γκέι θα έπρεπε να είστε Ολυμπιακοί...με πιάνεις; (και μου κλείνει με νάζι το μάτι...)
Άσε με να προσπαθήσω...μήπως λόγω του κόκκινου χρώματος;
Όχι ρε...
Έχει πιο όμορφους παίχτες;
Τς τς τς....Τίποτε δεν σκαμπάζεις...
Ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν...
Ποιό είναι το σήμα του Ολυμπιακού;
Ένα κεφάλι σε κόκκινο φόντο;
Ναι, αλλά ποιανού το κεφάλι;
Με πιάνεις αδιάβαστο...άντε πες το μου...
Του Γανυμήδη...εκείνο το μπάνικο βοσκόπουλο που έπαιζε αμέριμνο στον κήπο του
και το είδε ο Δίας κι από την γκάβλα έβγαλε φτερά και μεταμορφώθηκε σε αετό για να προλάβει να τ άρπάξει μην του το φάει κανας άλλος...ήταν περιζήτητα στους αρχαίους μας τα τεκνά.
Και το πήρε μαζί του στον Όλυμπο να του σερβίρει κρασάκι...και μάλιστα ζήλευε τόσο που τον είχε αποκλειστικό...κανέναν άλλο δεν επιτρεπόταν να σερβίρει εκτός από αυτόν.
Τι με κοιτάς έτσι; Δεν το ήξερες το στόρυ;
Φυσικά και το ξέρω το "στόρυ'' ...απλά με μάγεψε ο τρόπος που το είπες!
Ο Ολυμπιακός λοιπόν φιλαράκι, έχει στο σήμα του τον Γανυμήδη!
Εσύ τι νομίζεις; Τυχαία; Ούτε τον Δία που ήτανε και μπαισέξουαλ, ούτε κανά τεκνό σαν τον Απόλλωνα ή τον Ερμή...
Αυτοί που σχεδίασαν το λόγκο της ομάδας πρέπει να ήταν πολύ μπροστά...σίγουρα ήταν γκέιδες κι αυτοί...αλλά ξέρεις...απ αυτούς τους πολύ ψαγμένους...
Εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει καμμά ομάδα σε όλο τον κόσμο, ούτε καν μαγαζί Ελληνικό που να χει τιμήσει τον Γανυμήδη...
Σ' ένα μπαρ στο Μπανγκόκ το είδα μόνο...πλατύ φαρδύ το όνομα με Νέον να αναβοσβήνει...χάρηκα, είπα να κι ένας Έλληνας εδώ...αλλά σύντομα ανακάλυψα πως ήταν μπαράκι με μπάνικα και γυμνασμένα Ταιλανδάκια που προσφέρανε τις υπηρεσίες τους σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους με "ψαγμένα" γούστα...
Το χα βγάλει και φωτογραφία...αν την βρώ θα στην στείλω.
Και το γαύρος αν το γράψεις αλλιώς θα καταλάβεις τι σημαίνει.
Πως να το γράψω δηλαδή;
Γράψε στα Εγγλέζικα gay και μετά στα Ελληνικά ρος...Κεφαλαία γράψτο...
Οk...GAYΡΟΣ !!!!!!!
Κατάλαβες τώρα, αν είχαν αγαπημένη ομάδα οι γκέιδες...θα έπρεπε να είναι όλοι Ολυμπιακοί...δαγκωτό!!!
Υ.Γ. Τι μαθαίνω Αυγουστιάτικα ο γκέις....
Αν μου στείλει την φωτογραφία από το μπαρ Γανυμήδης θα την ποστάρω!

@Georgios Papadakis

 

Το όραμα του Α.Ιωάννη στην Πάτμο.

Το όραμα του Α.Ιωάννη στην Πάτμο.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ο διωγμός των έκπτωτων Αγγέλων.
. Image copyright © Archive of Art / Luciano Pedicini 2012

Η αγάπη δύο Αγοριών

Ήταν μόνο 13 χρονών αλλά ήδη ξέραν καλά πως θέλουν να ζήσουν μαζί...σαν ζευγάρι.
Στην χώρα τους ήταν αδύνατον, θα τους σκοτώνανε πρώτα οι ίδιοι τους οι γονείς και τ'αδέλφια τους αν το μαθαίναν.
Με δύο σάκους στον ώμο και πολύ πίστη στην αγάπη τους περάσανε τα σύνορα από το Ιράκ στην Τουρκία
με τα πόδια...Περίπου μιά βδομάδα περπάτημα.
Ήταν τυχεροί γιατί στο πρώτο χωριό που βρήκαν τους πήρε ένας αγρότης για δουλειά στα χωράφια του.
Κοιμόταν σε έναν στάβλο, αλλά ήταν μαζί. Και τίποτα δεν τους ενοχλούσε.
Στον μήνα πάνω, ένας συγγενής του εργοδότη τους θα πήγαινε στην Κωνσταντηνούπολη.
Τον παρακαλέσαν να τους πάρει μαζί κι αυτοί θα του κάνανε τα εισητήρια γιατί ο κίνδυνος να τους συλλάβουν αν ταξιδεύαν μόνοι ήταν τεράστιος.
Στην Κωνσταντινούπολη μείναν ένα χρόνο και κάτι μήνες.
Δούλευαν σ ένα εστιατόριο για 250 λίρες (περίπου 70 ευρώ) τον μήνα για 6ήμερη 12ωρη εργασία.
Νοικιάσαν κι ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και με κοινόχρηστο μπάνιο για 100 λίρες τον μήνα.
Κάποια στιγμή βρήκαν μία νταλίκα που θα μετέφερε πατάτες από την Τουρκία στην Ιταλία και δώσαν όσα χρήματα είχαν μαζέψει για να τους κρύψει κάτω από παλέτες.
Μιά βδομάδα ταξίδι, μέσα σ ένα ξύλινο κουτί 1,5 Χ 1,5...πάθαιναν κράμπες σε διάφορα σημεία του σώματος και έτριβε ο ένας τον άλλον για να ξεμουδιάσουν.
Στην Ελλάδα φορτώσανε κι άλλους ξένους από πάνω, οι οποίοι χωρίς να ξέρουν πως υπάρχουν κι άλλοι από κάτω, κατουρούσαν πάνω στις πατάτες.
Σε συνδιασμό με την ζέστη, υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκαν πως θα πεθάνουν...
Μόλις φτάσανε στην Ιταλία, τους πήραν αμέσως αγρότες για δουλειά.
Κοιμόντουσαν σ ένα κοντέινερ μαζί με άλλους 20 και τα βράδια, κρυφά ακουμπούσαν τα πόδια τους, ή αγγίζανε δήθεν τυχαία τα δάχτυλα των χεριών τους...
Φοβόντουσαν μην τυχόν και καταλάβουν κάτι οι άλλοι εργάτες, γιατί ο βιασμός τους θα ήταν σε αυτή την περίπτωση δεδομένος. Λέγανε πως είναι αδέλφια σε όλους...
Ενάμιση χρόνο μετά είχαν μαζέψει τα λεφτά που χρειαζόταν ώστε να τους μεταφέρει άλλη νταλίκα στην Γερμανία.
Και τα κατάφεραν. Ζητήσανε άσυλο και στο κέντρο κράτησης λίγες μέρες μετά τους φωνάξανε μαζί σ ένα γραφείο.
Είχαν καταλάβει από κάμερες που δεν γνώριαζαν αυτοί πως υπήρχαν, ότι είναι ζευγάρι.
Τους ενημέρωσαν πως υπήρχανε γκέι ζευγάρια τα οποία θα μπορούσαν να τους φιλοξενήσουν για όσο καιρό χρειαστεί ώσπου να σταθούν στα πόδια τους, ώστε να μην κινδυνεύουν λόγω της σχέσης τους.
2 ημέρες μετά τους πήρανε ο Κλάους με τον Νίκο.
Σήμερα 1 χρόνο μετά, ζούνε με τον Κλάους και τον Νίκο οι οποίοι έχουν αναλλάβει την κηδεμονία τους ώς που να ενηλικιωθούν. Μαθαίνουν Γερμανικά και εργάζονται σαν εκπαιδευόμενοι σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
Κλάους και Νίκο: Είναι απίστευτα παιδιά. Πιστεύαμε πως απλά θα βοηθήσουμε 2 γκέι μετανάστες.
Δεν φανταζόμασταν πως κυριολεκτικά αυτά τα παιδιά θα μας άλλαζαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Μας μάθανε να εκτιμούμε τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας προσφέρει η ζωή.
Ενώ γνωρίζαμε πως είναι όμορφο να ζεις με κάποιον άλλο, αυτά τα παιδιά μας μάθανε το πως και τι είναι να ζεί ό ένας για τον άλλο...
Φοβόντουσαν τόσο πολύ μην μας γίνουν βάρος που κατέληξαν να κάνουν τα πάντα μέσα στο σπίτι, καθαρίζουν, μαγειρεύουν, αγοράζουν πράγματα απ το μάρκετ, και μας κάνουν συχνά δωράκια εκπλήξεις. Δεν το ζητήσαμε ποτέ αυτό. ούτε έχουμε οικονομικό πρόβλημα, αλλά μας παρακαλέσαν να δεχθούμε την συμμετοχή τους στα έξοδα ώστε να αισθάνονται άνετα.
Μια Κυριακή στην βόλτα που κάναμε στο πάρκο, συνάντησαν κάτι συναδέλφους τους. Τους φώναξαν και μας σύστησαν "οι Μπαμπάδες μας" ...με μάτια που λάμπαν...
Πιστεύουμε πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας...

@GeorgiosPapadakis

Θέλω να πάρω ένα τσιγαρόχαρτο και να ρίξω μέσα του όσες μουσικές με γκαύλωσαν, όσα λόγια με έφτιαξαν, όσους ανθρώπους αγάπησα, όσες εικόνες με ταξίδεψαν... και τους οργασμούς που ποτέ δεν ξέχασα. Να τραβήξω δυνατές τζούρες και να τα αφήσω να με σκοτώσουν.

Δεν χρειάζεται να απολογείσαι σε εμένα.

Κράτα τα για τους άλλους αυτά.

Με εμένα θα είσαι απλά ο εαυτός σου με τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες σου.

Χωρίς ανούσιες εξηγήσεις.

Απλά εσύ.

Οι gay...

"Οι gay διαλύουν τον θεσμό της οικογένειας" είπε και έστειλε στο διάολο τη γυναίκα του γιατί έφτιαξε φακές την ώρα που το κινητό του χτύπαγε με sms μωρό μου πότε θα χωρίσεις...

The Hustler

Δεν είναι σκληρό για ένα αγόρι σαν κι εσένα να πουλάει το κορμί του στο πεζοδρόμιο;
Σκληρό...
Σκληρό ήταν να βλέπω τον παιδικό μου φίλο να στέκεται να ψιθυρίζει κάτι και να χαζογελάει ειρωνικά με κάτι άλλους λίγες μέρες αφού του εμπιστεύτικα πως είμαι gay...
Σκληρό ήταν να ακούω την μάνα μου σε στιγμή που νόμιζε πως δεν ήμουν εκεί, να λέει: "καλύτερα να μην το είχα κάνει αυτό το παιδί "...
Σκληρό ήταν που ο πατέρας μου συμπεριφερόταν κυριολεκτικά σαν να μην υπάρχω, ενώ έκανε πλάκες και αστεία με τον άλλο μου αδελφό...
Σκληρό ήταν το πως την μέρα που τους είπα "Φεύγω" δεν είπαν λέξη.
Ούτε που, πως γιατί...τίποτα...σαν να ανακουφίζονταν που έφευγα...
Όχι φίλε μου, το πεζοδρόμιο δεν είναι σκληρό.
Έχει τους κινδύνους του και τους μαλάκες, αλλά σε λίγο καιρό μαθαίνεις να τους ξεχωρίζεις και τους αποφεύγεις.
Η μόνη σκληρότητα που γνώρισα στο πεζοδρόμιο, είναι αυτή της πούτσας των πελατών μου όταν τους προσφέρω το σώμα μου για λίγα λεπτά...

@Georgios Papadakis

Dance Me To The End of Love

Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love...
Lyrics: Leonard Cohen
Photo: Robert Mapplethorpe - The Power of Theatrical Madness, 1986

Η Ιστορία πίσω από μιά φωτογραφία

Η ιστορία πισω από μία φωτογραφία.
"Μία ημέρα πρίν κλείσω τα 18, αποφάσισα να κάνω outing στον πατέρα μου, επειδή ήθελα στα γενέθλια μου να είναι και ο φίλος μου μαζί, τον οποίο δεν ήθελα να συστήσω σαν απλό "φίλο".
Μόλις μείναμε οι δυό μας του το είπα χωρίς περιστροφές.
"Μπαμπά είμαι gay, έχω σχέση με ένα αγόρι και θέλω αύριο να είναι μαζί μου στα γενέθλια μου."
Τον είδα να βουρκώνει και πρόσεξα πως τα χέρια του τρέμανε καθώς πήρε να ανάψει ένα τσιγάρο...
Πέρασε ένα λεπτό σιωπής που μου φάνηκε σαν αιώνας ως που να μιλήσει, αν και ήξερα πως δεν είναι ομοφοβικός, ποτέ δεν ξέρεις την αντίδραση όταν το θέμα σε αφορά τόσο άμεσα...
Πήγε και ξεκλείδωσε ένα ντουλάπι, και κάτι έψανχε μέσα σε κουτιά...
Πρός στιγμή φοβήθηκα μην και ξύπνησε ο Σιτσιλιάνος μέσα του και έψαχνε κανα πιστόλι...
Τον είδα τελικά να έρχεται πρός το μέρος μου, με δάκρυα στα μάτια κρατώντας αυτή την φωτογραφία.
- Εγώ δεν κατάφερα να το ζήσω, είχα δύο οικογένειες να πολεμήσω και μία ολόκληρη κοινωνία...
Το ίδιο κι αυτός...
Οι επιλογές μου ήταν ή να αυτοκτονήσω, ή να παίξω το παιχνίδι τους...
Ο μόνος λόγος που χαίρομαι που δεν αυτοκτόνησα τότε, είναι το ότι έχω εσένα.
Και αγόρι μου, θα κάνω τα πάντα για να μπορέσεις να ζήσεις ότι δεν μπόρεσα ή τόλμησα εγώ...
Και έπεσε με λυγμούς στην αγκαλιά μου...για λίγα δευτερόλεπτα ήταν σαν να μαι εγώ ο πατέρας που τον παρηγορεί...
Σ αυτή την φωτογραφία, βλέπετε τον πατέρα μου, το 1981, 15 χρόνια πριν γεννηθώ εγώ, που είναι και ο καλύτερος μου φίλος, να φιλέται με το αγόρι που κάποτε αγάπησε...

Alessandro 20χρ. Μιλάνο 2016

@Georgios Papadakis

Έχετε φωτιά κύριε;

«Έχετε, κύριε, φωτιά, παρακαλώ; Ευχαριστώ.
Όχι, δεν είμαι απ' την Αθήνα,
μόνο επισκέπτης, τίποτε άλλο, απ' την Αλεξάνδρεια.
Ω, ναυτικός κι εσείς. Τίποτε, κάτι θυμήθηκα.
Έχω μια αδυναμία προς αυτό το επάγγελμα.
Ωραίοι άντρες, δυνατοί - ερωτικά, εννοώ.
Πώς το ξέρω; Από πρώτο χέρι,
ας αφήσω τα μισόλογα, η ώρα είναι πολύτιμη,
ώστε ξέμπαρκος...
Τι θα λέγατε
τι θα 'λεγες, ήθελα να πω,
να... - »
Ανδρέας Αγγελάκης